پنهان‌کاری بازیکنان حرفه‌ای برای فرار از مالیات/ شایعات و حواشی، آرامش را از دنیای ورزش گرفته است

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ در سراسر دنیا وقتی بازیکن یا مربی به یک تیم می‌پیوندد یا هنرمندی برای اجرا در فیلمی قرارداد می‌بندد، مبلغ دستمزد آن‌ها مشخص است و این یک مسئله امنیتی و سری برای آن‌ها محسوب نمی‌شود. این شفافیت تا حدی است که بسیار از رسانه‌ها می‌توانند با بررسی جامع آن‌ها هر ساله پردرآمدترین هنرمندان یا ورزشکاران و گران‌ترین آن‌ها را مشخص و معرفی کنند. این رویکرد ابتدا باعث می‌شود حاشیه‌سازی‌ها و شایعات کم‌رنگ‌تر باشند و مردم یک جامعه گوش‌شان به این حواشی بدهکار نباشد. علاوه بر این شفافیت باعث ایجاد عدالت می‌شود و فرار مالیاتی را غیرممکن می‌کند.

متاسفانه در کشور ما این نوع شفافیت در عرصه ورزش وجود ندارد، البته ورزشکاران ما در بسیاری از رشته‌های ورزشی قهرمان ملی هستند و بازیکن حرفه‌ای که قراردادهای رسمی و بزرگ ببندند، بسیار کم داریم. جز در رشته‌های فوتبال، بسکتبال، والیبال و هندبال، در رشته‌های دیگر مبلغ قرارداد ورزشکاران به حدی ناچیز است که نمی‌توان آن را قراردادی رسمی و اصولی دانست. برهمین اساس شفافیت در این مسئله بیشتر شامل جامعه این 4 رشته مخصوصا فوتبال می‌شود. فوتبالیست‌ها و مربیان فوتبال، بیشترین مبلغ قرارداد و دستمزد را در عرصه ورزش کشور ما دارند.

شفافیت در درآمد ورزشکاران باعث ایجاد بانک اطلاعاتی می‌شود

عباس نظریان، رئیس مرکز مشارکت‌های اقتصادی و سرمایه‎گذاری وزارت ورزش و جوانان، در رابطه با شفافیت در میزان درآمد و دارایی و کسر مالیات از درآمد ورزشکاران گفت: موضوع مالیات از جمله موضوعات روز است. تقریبا در تمام دنیا دولت‌ها درآمدهایشان براساس منابع و مالیات است، در کشور ما اصل اعتبارات و درآمدهایی که کسب می‌کنیم، در گذشته براساس فروش نفت بوده است. نفت در اولویت و در درجه دوم هم مالیات به عنوان یک منبع محسوب می‌شوند. در سنوات اخیر به واسطه اقدامات ظالمانه‌ای که کشورهای غربی به ویژه آمریکا نسبت به کشور ما ایجاد کرده‌اند، محدودیت‌هایی برای فروش منابع داریم و به همین دلیل تمرکز به سمت خط تولید و درآمد از بستر مالیاتی که از مودیان می‌گیریم، رفته است.

او افزود: اگر درخصوص عدم شفافیت یا فرار مالیاتی در ورزش صحبت می‌کنیم، مقصر ورزشکاران نیستند، در واقع هیچ جامعه و گروهی که مالیات می‌دهد، مقصر نیستند. ابتدا ما باید مشاغل را تعریف کنیم، ورزش را باید در چهار بخش ببینیم یعنی تربیتی، همگانی، قهرمانی و حرفه‌ای. قاعدتا همه ورزشکاران در قالب تعریفی که برای اخذ مالیات وجود دارد، قرار نمی‌گیرند. یک ورزشکار قهرمانی و یک ورزشکار حرفه‌ای است، به مشاغل مختلف درصدهای متفاوتی مالیات تعلق می‌گیرد. باشگاه بدنسازی یا باشگاه حرفه‌ای، اسم هر دو باشگاه است و شیوه دریافتی مالیات از این دو چطور می‌شود؟ این یکی از خلاء‌هایی است که در نظام اخذ مالیات ما وجود دارد. همچنین ما باید اجازه بدهیم هرکسی به میزان توانمندی خود هر درآمدی که می‌خواهد کسب کند و نباید نظام یا ساختار مالیات ستانی داشته باشیم تا باعث شود افراد درآمدشان را نگویند.

نظریان ادامه داد: مشکل ما ورزشکاران، مربی و ورزش حرفه‌ای نیست چون اگر کل ورزشکاران را جمع کنیم، فقط 10 درصدشان حرفه‌ای هستند که قرارداد می‌بندند و پول می‌گیرند. مگر همه این ورزشکاران حرفه‌ای که با باشگاه‌ها قرارداد می‌بندند سر وقت پول می‌گیرند؟ کسر مالیات زمانی امکان دارد که براساس قانون کار کشور پیش برویم. اگر یک باشگاه را بنگاه اقتصادی تعریف کنیم و اشخاص به عنوان یک ورزشکار یا مربی در آن‌جا ارائه خدمات می‌کنند و قرارداد می‌بندد، قاعدتا لیستی از پرداختی‌ها وجود دارد که در نظام قانون کار و امور مالیاتی ما تعریف شده است، از این طریق خیلی راحت می‌توان مالیات دریافت کرد. براساس بازتعریف شغل و طبقه‌بندی، نه فرار مالیاتی و نه عدم شفافیت پیش می‌آید. 

رئیس مرکز مشارکت‌های اقتصادی و سرمایه‎‌گذاری وزارت ورزش و جوانان عنوان کرد: باید از هر فعالیتی که انسان محور است، خارج شویم. انسان می‌تواند خطا کند ولی وقتی بستر الکترونیک و یک سامانه طراحی کنیم، مدارک بارگذاری می‌شود و افراد با فرد روبرو نیستند. بنابراین موظف هستند هرگونه تراکنش مالی را براساس شرایط آن سامانه در سامانه قرار دهند. باید حذف نیروی انسانی و بستر الکترونیک را در دستور کار قرار دهیم، مگر نه فرار مالیاتی فقط مربوط به ورزشکاران نیست. از نظر اخلاقی و انسانی مربی یا ورزشکار در این مسئله مقصر است اما از نظر ساز و کار مالیاتی، مالیات ستانی، اداری و نظارتی اینگونه نیست. 

او اظهار داشت: اگر ورزشکاران ما حرفه‌ای هستند و سر ماه حقوق می‌گیرند، پس چرا ما این همه شکایت در دعاوی بین‌المللی و محاکم قضایی داخلی و خارجی داریم؟ پس ما در پرداخت‌ها نیز خوب عمل نمی‌کنیم که انتظار داشته باشیم ورزشکار مالیاتش را بدهد. خیلی از مشاغل حذف معافیت مالیاتی پنهان دارند و اصلا مالیات نمی‌دهند، ساختار مالیاتی ما مشکل دارد. بحث مفقوده این موضوع نظارت است، ما در این بحث نظارت نداریم و در تمام مشاغل فرار مالیاتی وجود دارد. اگر یک بازتعریف مشاغل کنیم، از نظام سنتی مالیات ستانی خارج شویم و به بستر الکترونیک برویم، بانک اطلاعات جامع از مودیان داشته باشیم، نیروی انسانی و قوانین زائد را در اخذ مالیات حذف کنیم، خیلی از مشکلات حل می‌شود، ما دیگر فرار مالیاتی نخواهیم داشت. درآمد کسب شده از مالیات در همه دنیا برای توسعه کشورها استفاده می‌شود و اگر شفافیت وجود داشته باشد، افراد می‌دانند این مالیات در کجا مصرف می‌شود. باید ساختار مالیاتی را طوری طراحی کنیم که هر کسی متناسب با میزان درآمدش مالیات بپردازد.

البته، فرار مالیاتی و عدم شفافیت تنها در ورزش اتفاق نمی‌افتد و در بسیاری از حوزه‌های دیگر از جمله سینما و تاتر نیز وجود دارد. شفافیت در مبلغ قرارداد بازیکنان رشته‌های مختلف ابتدا اختلاف میزان درآمد ورزش‌های مختلف را مشخص می‌کند و همچنین باعث برقراری عدالت در این عرصه می‌شود تا حق قهرمانانی که درآمد کم‌تری دارد پایمال نشود.

عدم شفافیت در دستمزد بازیکنان باعث شایعه‌پراکنی می‌شود

جواد نیک‌بین، نماینده کاشمر، خلیل‌آباد و بردسکن و عضو فراکسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی، در رابطه با شفافیت در میزان درآمد و قرارداد ورزشکاران گفت: اگر قرار باشد ورزش کشورمان پیشرفت کند، اولا باید به سمت بومی گزینی برویم، یعنی وابستگی ما به مربی‌های داخلی زیادتر شود. البته باید از تجربه و تخصص مربیان خارجی هم استفاده کنیم اما هزینه اول را باید روی مربیان داخلی بگذاریم. نکته دوم اینکه دستمزد مربیان، فدراسیون، باشگاه‌ها و بازیکنان بدون استثناء باید شفاف باشد. قطعا اصل شفافیت فساد ستیز است یعنی هر چه در عرصه‌های مختلف شفافیت ایجاد کنیم، فساد در کشور قطعا کمتر خواهد شد. نه فقط دستمزد بازیکنان، باشگاه‌ها و مربیان بلکه حقوق مسئولین کشور نیز باید شفاف‌سازی شود.

او ادامه داد: اگر وارد بحث شفافیت در بخش حقوق و دستمزدها شدیم، حتما باید این نسبت به همه مسئولین و مدیران نظام باشد چون ما تا از مدیران حاکمیتی نظام، شفافیت را شروع نکنیم هیچ‌وقت در بخش شرکت‌ها و باشگاه‌های خصوصی کشور شفافیت ایجاد نمی‌شود. اگر شفافیت در ورزش داشته باشیم می‌توانیم از بازیکنان بیشتر و بهتری در باشگاه‌های مختلف استفاده کنیم. هم نارضایتی از بین می‌رود یا حداقل کمتر می‌شود. همچنین اگر مردم نسبت به دستمزد بازیکن در باشگاه اطلاع نداشته باشند، تهمت‌ها و شایعات زیاد می‌شود. هرچه این تهمت‌ها و شایعات زیادتر شود، امنیت روانی جامعه به هم می‌ریزد و در این صورت مشکلات مختلفی در پی خواهد داشت.

سخن پایانی

شفافیت می‌تواند اعتماد و آرامش روانی در یک جامعه ایجاد کند و پل ارتباطی میان مردم و ورزشکاران زحمت‌کش کشورمان باشد. اما در مقابل عدم شفافیت و پنهان‌کاری‌های سفت و سخت در این زمینه از سوی بازیکنان و مدیران باشگاه‌ها، شایعه‌پراکنی و حاشیه‌ها را به اندازه‌ای افزایش داده که این مسئله آرامش را از دنیای ورزش ربوده و آن را به حاشیه برده است. این موضوع آنقدر نقش اساسی دارد که ورزش حرفه‌ای را از ماهیت اصلی خود دور کرده است. 4