باید در کوتاه مدت، بی توجهی و عقب ماندگی دو دهه گذشته در ورزش عمومی و همگانی را جبران کنیم

٢٦ مهرماه که به عنوان روز تربیت بدنی در تقویم ملی ایران ثبت شده است فرصت مغتنمی برای جلب توجه هرچه بیشتر مردم به ورزش برای کسب سلامت و نشاط و شادابی است.

با اغتنام فرصت و عرض تبریک به خانواده بزرگ ورزش ایران به مناسبت این روز و تقدیر و تشکر از تمامی زحمت کشان این عرصه خطیر و مقدس، بیان نکاتی در باره ورزش و ضرورت توجه بیش از گذشته به آن  را بسیار ضروری می دانم.

در شرایطی که زندگی میلیون ها ایرانی به دلیل عوارض شهرنشینی و تغییر سبک زندگی با فقر حرکتی و کمبود فعالیت جسمانی همراه گردیده و عوارض جسمی و روحی در قالب انواع بیماری های غیرواگیردار پای مبتلایان را به حوزه های درمانی باز کرده است به یقین، هیچ راهی مناسب تر و کوتاهتر و کم هزینه تر از ورزش نیست که بتواند سلامتی و نشاط و شادابی را به جامعه بازگرداند.

با توجه به آمارهای هشدار دهنده ای که در روزها و ماههای اخیر از سوی مسئولان حوزه سلامت و پزشکی کشور ارائه گردیده و گستردگی و شیوع اضافه وزن و چاقی، دیابت نوع دوم، و بیماری های قلبی عروقی در جوامع شهری و حتی روستایی، نباید تردید کرد که امروز ورزش و فعالیت جسمانی یک امر واجب  و از مهم ترین اولویت ها برای مردم است و مجموعه نهادهای مسئول باید با عزم و اراده ای فراتر از گذشته و با هماهنگی و همکاری و هم افزایی گسترده تر و البته همراهی و هم صدایی رسانه های ورزشی نسبت به توسعه و ترویج آن و تشویق مردم برای گنجاندن ورزش در برنامه زندگی روزانه شان تلاشی مضاعف داشته باشند.

مسئولیت انسانی، اجتماعی و ملی همه دلسوزان و علاقمندان به آینده کشور ایجاب می کند که برای توسعه و تعمیم ورزش در خانواده، مهدهای کودک، مدارس، دانشگاهها، کارگاهها و کارخانه ها، پادگان ها و مراکز نظامی، و سازمان ها و ادارات دولتی و غیردولتی از هرگونه تلاش و اقدامی دریغ نکنند و با آگاهی بخشی و تقویت انگیزه، در جهت ترغیب و تشویق آحاد و اقشار جامعه به فعالیت ورزشی بکوشند.

باید بتوانیم در کوتاه مدت، بی توجهی و عقب ماندگی دو دهه گذشته در ورزش عمومی و همگانی را جبران کنیم و آمار مشارکت مردم در فعالیت های ورزشی را در سال ١٤٠٤ به ٥٠ درصد جمعیت کشور برسانیم تا شرایط به وضعیت مورد انتظار نزدیک شود. در غیر این صورت و با توجه به حرکت جمعیت ایران به سمت سالمندی و افزایش تعداد سالمندان در سال های آتی تهدیدات جدی تری متوجه وضعیت سلامت مردم خواهد بود که بعید است بتوان به راحتی با عوارض گسترده آن مقابله کرد.