پاییز و تکاپوی تازه

پاییز دومین بهار سال است که دلهای ناامیدان را همراهی کرده و چشم دل را به این تکرار مختوم به بهار دوخته است. اینکه هر پایانی به آغازی دوباره خواهد انجامید، پیر و جوان را به این فکر وا می دارد که در چند روزه عمر قبل از اینکه همچون برگ زرد پاییزی از درخت فرو بریزند. گامی برداشته تا سر سبزی و نشاط را به زندگی هدیه کنند. فصل ها که به زردی می گرایند دوباره با پیمودن روزهای سرد رو به شکفتن می آوردند. انسان نیز بر اساس قاعده طبیعت که خود نیز بخشی از آن است در روند زندگی بی شک چنین ایامی را تجربه خواهد کرد. آنهایی به تابستان زندگی و میوه های مطبوعش نائل می شوند که برگریزانی با شکوه را پشت سر گذاشته و همچنان با استقامت و پرانرژی روی پا ایستاده باشند. پاییز همراه با ماانسانها پیر نمی شود بلکه هر سال تکراری جوان دارد تا چشم های غمبار را با همدردی خویش دلگرمی دهد و جهان های پر از تنهایی را چراغانی کند. پاییز دل انگیزی خاصی دارد که دلهای جوان را به تکاپوی تازه وا می دارد تا از برگریزان زندگی فاصله بگیرند و به دلجویی خستگانی بپردازند که در کوچه های زندگی درگیر برگهای خشک و فرسوده اند. برخی درختان زرد برخی قرمز و تعدادی همچنان سرسبزند مانند جعبه ی آبرنگ پاییز مهیا شدن برای شب های طولانی زمستان را در سر می پروراند که یک سال از آن فاصله داشته ایم. همانطور که پرندگان در تکاپوی مهاجرت هستند رخت و لباس ها عوض شده و انسانها به فکر ذخیره ی انرژی هستند.