ما مانده ایم و روز نمی آید

احمد شاملو در دیوان حافظ نوشت: به راستی کیست این حافظ؟ و حالا ما باید در سالمرگ احمد شاملو بنویسیم به راستی کیست این شاملو که نمی توان او را تخریب کرد. او کیست که گروهی او را با پریا و عده ای با اشعار حافظ و گروه دیگر او را در مرگ مرتضی کیوان و فروغ .. یاد می کنند. احمد شاملو و اخوان ثالث ماندگارند همچنان که فردوسی ماندگار است. آنها که او را نابغه نامیده اند اشتباه نکرده اند شاعر، حافظ شناس، پژوهشگر فولکلور، خالق کوچه، مترجم، روزنامه نگار و روشنفکری که خستگی نمی شناسد. او کلماتی را که بکار برده است بار موسیقی و معنایی دارد که به دل می نشیند. هرگز مدح کسی را نمی گوید. هر جا که تشخیص می دهد تیغ نقد بر می کشد.

خفقان و دژخیم و دیکتاتوری را می شناسد و چراغ را در پستو پنهان می کند. از کسانی که با یاس ها با داس سخن می گویند بیزار است و از زحمت کش آبائی خوشش می آید. با پریا گریه می کند و نام فروغ را بر سپیده دم آسمان استخراج می کند. اغلب، شاملو را با شعر می شناسند اما سخنان او کمتر از شعر ناب نیست چگونه می توان از شاملو یاد نکرد هنگامی که شعرش زمزمه نیمه شب است.

اگرت مجال آن هست / که به زاری / ناله ای کنی/ فریادی درافکن/ و جانت را به تمامی / پشتوانه پرتاب آن کن.

شاملو را با یک مقاله نمی توان شناخت باید آثارش و ترجمه هایش را مطالعه کرد و با شعر او به جنگ تباهی ها رفت.

نوزده سال از مرگ شاملو می گذرد و باید هنوز زیرلب زمزمه کرد: ماه می گذرد/ در انتهای مدار سردش/ ما مانده ایم و/ روز نمی آید.