هرگونه دستبرد به ماهیت تئاتر آن را از هویت واقعی خود تخلیه می‌کند

سید محمد مساوات نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: در این یک سال که شاهد شیوع ویروس کرونا هستیم در زمان‌های مختلف مدام شاهد تلاش‌هایی مذبوحانه برای بیدار نگاه داشتن پیکره مرده تئاتر بودیم. به هر حال تئاتر ویژگی‌هایی دارد که در ذهن و خاطرات مخاطبان خود با کیفیت و شرایطی ثبت شده و هر گونه دستبرد زدن به کیفیت آن مانع از برخورداری مخاطبان تئاتر به آن خاطرات می‌شود.

مساوات خاطرنشان کرد: هر ایده و تلاشی برای اجرای نمایش‌ها که خارج از آن قاعده تعریف شده باشد تئاتر را به چیزی دیگر تبدیل می‌‌کند که عنوان دیگری باید برای آن در نظر گرفت. من هیچ زاویه‌ای با ایده‌هایی مثل فیلم‌تئاتر ندارم و واقعاً نمی‌دانم در این شرایط چه ایده‌هایی می‌توانند به کمک تئاتر بیایند و ثمربخش باشد.

او افزود: به هر حال بالطبع وقتی همه ملاقات‌ها و حضورهای اجتماعی ما مختلف شده و زندگی به نوع وحشتناکی تغییر کرده است تئاتر هم از این قاعده مستثنی نیست و همانطور که همه مناسک اجتماعی تحت تأثیر پاندمی کرونا قرار گرفته است تئاتر را هم از دست داده‌ایم و حال به دنبال راهکاری برای نجات آن می‌گردیم اما هرگونه دستبرد به ماهیت تئاتر آن را از هویت واقعی خود تخلیه و به چیز دیگری تبدیل می‌کند. شاید اجرای تئاتر و پخش آن در مدیاهای مختلف بتواند در این شرایط تا حدی مفید و سرگرم‌کننده باشد اما مطلقا نباید آن را تئاتر دانست.

این کارگردان در ادامه تصریح کرد: هر تلاشی که در حال حاضر برای بقای تئاتر صورت گیرد چه خوشایند یا ناخوشایند باشد تلاشی است که ما در شرایط نامتعارف انجام می‌دهیم و می‌تواند جنبه‌های دیگری پیدا کند و مربوط به مدیاهای دیگر مثل پرفورمنس‌ و ویدئو آرت‌های دهه 60 میلادی باشد که در آن زمان ظهور کرد اما تعریف دیگری دارد و ربطی به تئاتر ندارد.

مساوات در پایان تأکید کرد: هر تلاشی در حال حاضر منتج به نتیجه‌ای غیر از تئاتر می‌شود و این خود نوعی تلاش برای بقا است که همه ما در همه کارهایمان انجام می‌دهیم و با ایده‌های مختلف مثل پخش نمایش در ویدئولایو‌های اینستاگرام نمایش و تئاتر را بازآفرینی می‌کنیم. من چندان در جریان عملکرد مدیران فرهنگی و تئاتری کشور نیستم اما فکر می‌کنم شرایطی که در کشور حاکم است و عملکرد مدیریت کشور در بخش‌های مختلف مثل عملکرد مدیران در زمینه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قابل تعمیم است و نشان می‌دهد که نمی‌توان از مدیران فرهنگی هم انتظار چندانی داشت و احتمالاً آن‌ها هم کاری برای هنرمندان و اهالی تئاتر در این شرایط انجام نداده‌اند.