مراسم احیاء شب بیست و یکم ماه رمضان در بیمارستان طالقانی

شب قدر؛ شب ارزش و تقدیر است، شب دانستن ارزش سلامتی و تقدیر از مجاهدت مدافعان سلامت. شب قدر شب اجابت دعاهاست؛ از بیماری که نفس به نفس در حال مبارزه با ویروس است تا پرستار، دکتر و یا نیروی خدماتی ایی که در حین رسیدگی به بیمار زیر لب"یا مَنْ اِسْمُهُ دَوآءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفآءٌ یا مَنْ یَجْعَلُ الشِّفاءَ فیما یَشاءُ مِنَ الاَْشْیاءِ" را زمزمه می کند. کرونا همه بخش های بیمارستان طالقانی آبادان را پر از بیمار کرده، کادر درمان بیش از یک سال است که شب و نیمه شب، لحظه به لحظه در کنار بیماران بی قرار، در حال مباره با ویروس هستند. در اینجا فرقی نمی کند این بیمار آبادانی، خرمشهری یا شادگانی است. در برخی از بخش ها پرستاران حتی برای لحظه ایی هم فرصت استراحت نداشتند و جان بیمارانشان با ثانیه ها بالا و پایین می شد و در حال احیا بودند، احیای مریض در این شب و خیلی از شب های قبلی که ندیدیم و شب های بعدی که در پیش است. سفیدپوشان مدافع سلامت هر شب را شب قدر و احیا می دانند. صدای نبض بیماران از دستگاه های مختلف شنیده می شود. در گوشه ایی نیز پیرزنی که ویروس را شکست داده دست به دعا است، اما صدایی هم دیگر شنیده نمی شود و کاور سیاه و سردخانه نیز قسمت برخی از بیمارانی است که دیگر تاب مبارزه نداشتند. نزدیک سحر است و صدای الغوث الغوث و اشفی یا شافی از اتاق بیماران، بخش پرستاری، همراهان بیماران جدید و فضای بیرون بیمارستان... شنیده می شود.