ناگهان؛ چقدر زود، دیر می شود!
نامگذاری خیابانی به نام استاد شجریان در تهران و شیراز باز حکایت همه دیررسیدن ها و حسرت هاست.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ به دنبال درگذشت اسطوره آواز ایران دو خبر واکنش شهروندان را به دنبال داشت.
سخنان محسن هاشمی در جلسه شورای شهر تهران که با اشاره به درگذشت استاد محمدرضا شجریان، گفته بود: در تاریخ هنر ایران، استاد شجریان، شاید بیش از هر هنرمند دیگری مورد تکریم و تجلیل مردم قرار گرفت و این قدرشناسی در زمان درگذشت ایشان، به اوج رسید و میلیون‌ها تن از شهروندان ایرانی به روش‌های گوناگون مراتب همدردی و تاسف خود را از این فقدان ابراز کردند.
رئیس شورای شهر تهران همچنین به همدردی عمومی در فضای مجازی اشاره کرده و ظرفیت بالای جامعه برای درک هنر اصیل و متعالی ایرانی – اسلامی را یکی از ویژگی های مردم ایران دانسته است.
قاری برجسته قرآن، خوشنویس با استعداد، نقاش خوش ذوق و مبدع سازهای جدید سنتی از صفاتی بود که محسن هاشمی در وصف اسطوره آواز برشمرد و از کم لطفی صداوسیما در برابر خسرو آواز ایران گفت. این درحالی است که تنها چند روز بود که جلوگیری وی از نامگذاری خیابانی در تهران به نام استاد خبرساز شده بود.
در نهایت هاشمی در چرخشی 180 درجه ایاز برقراری مکاتبات شورا برای نامگذاری خیابانی به نام استاد خبر داد.
اما خبر دوم طرح دو فوریتی نامگذاری یکی از خیابان‌های شیراز به نام زنده یاد استاد شجریان بود که شورای اسلامی این شهر به سرعت تصویب کرد.
براساس این مصوبه، نام خیابان روبروی آرامگاه حافظ، به نام زنده یاد شجریان، شخصیت نام آور عرصه موسیقی و آواز ایران، نامگذاری شد.
حال سوال اینجاست که تا چه وقت مسئولان می خواهند به کاروان افکار عمومی دیر برسند. اصولا یکی از مسئولیت های مهم دولتمردان در تمام دنیا این است که با همکاری نخبگان و کارشناسان و اهل فن بسترهای فرهنگی جامعه را وسعت بخشیده و زمینه های ارتقاء و رشد شهروندان در حوزه های هنری، اجتماعی، ملی و... را فراهم کنند. حفظ میراث مادی و معنوی هر جامعه در وهله نخست بر عهده آنهاست.
اما گویی در کشور ما همچنان در بر پاشنه قبلی چرخیده، و فشار گروه هایی خاص همواره بر خواست مردم تحمیل شده و مسئولان را وادار به عقب نشینی می کند، تا از انبوه مردم دور مانده و زمانی به کاروان بپیوندند که دیگر کار از کار گذشته و کاروان رخت سفر بسته و تنها گردو غباری برجای مانده است.
اگر چه همچنان نامگذاری خیابانی به نام اسطوره موسیقی سنتی ایران را می توان به فال نیک گرفت، و باز هم گفت «دیر رسیدن، بهتر از هرگز نرسیدن است» اما تاکی این همه بی مهری به میراث معنوی کشور و ...!!!
و چه خوش سرود قیصر امین پور که:
حرف های ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آنکه باخبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!
محسن هاشمی در گفتگو با برنا خبر داد:
فرضیه جدید در انفجار کلینیک سینا اطهر
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی