«مطبوعات مقتدر، مقدمه توسعه پایدار»

 امروز فرهنگ روزنامه خوانی و رصد نمودن جدی سایت های معتبر، رفتار و سلوکی مدنی و مشخصا از اوصاف و شاخص های عمومی فرهنگ ملت های بزرگ وتوسعه یافته بشمار می آید این افراد نخبه اند که با رسانه ها پیوند دارند وگرنه به تعبیر فروغ ،

پرنده کوچک بود

پرنده فکر نمی کرد

پرنده روزنامه نمی خواند !

   درقالب یک گزاره اگر پرسیده شود که،مسیر درست و تضمین شده دستیابی به توسعه پایدار چیست و به اصطلاح از کدام مقدمه ومقوله می توان به این نتیجه و برآیند دست یازید؟  دریک کلمه در پاسخ باید گفت، مطبوعات چرا که مطبوعات پیشرو« اقلیم حضور» ومجلاء ومجرای تعین  «اراده مردم» در  نوع  سرنوشت شان است.

امروز نقش مطبوعات مقتدر در رشد و نضج جهان اول و جهان رو به رشد و توسعه  بیش و پیش از نقش دموکراسی های موجود است و اصولا این مطبوعات آزاد و فرهیخته است که می تواند سیستم و راهبرد مناسب برای تحقق و صیانت از دموکراسی را فراهم آورد.

 مطبوعات قوی وغنی می تواند ساختار و ریختار دموکراسی را کنترل و با  بنیه و سازوکار مناسب خود  آنرا بالنده و پوینده نماید.

بی تردید، پدیده مطبوعات آزاد است که  اصناف هیجانات کاذب و هیاهوهای پوپولیستی را فرو می نشاند و در چارچوب قوانین معقول ومنطقی، با روشنگری های نخبه،جریان تاریخ را می سازد و جوامع بشری را تغییر داده  و به حرکت در می آورد و نهایتا آنرا به پیش می برد.  در این راستا،عوامل ومسببات دیگر مسیر ساختن جوامع انسانی را نمی توان تا این حجم و میزان موثر ونقش آفرین دانست!  تحقیقا این مطبوعات پرسشگر و چالشگراست که با نشر آگاهی و  ایضاح واقعیات اجتماعی ، با  هر گونه جهل و نادانی و با هرنحوه از اهمال و بی اعتنایی و خلاصه با هر نوع شرارت و خیانت متقین و یحتمل، نبردی بی باک ،چالاک و روشمند و قانونمند می نماید و زمینه ها و بسترهای ایجابی  و اجرایی نظام مردم سالاری حقیقی را برای جوامع انسانی فراهم می سازد.

دموکراسی در جوامعی که در سیطره دروغگویی و پنهان کاری گرفتار افتاده است بهیچوجه امکان وقوع  و قدرت تحصل ندارد ! روزنامه های دیروز و سایت های معتبر خبری امروز، با تنویر افکار و تعقیب جدی و جمعی مطالبات عمومی به روند دموکراتیزه کردن وضعیت موجود مدد شایان می رساند و جامعه را از در غلتیدن در دام خودکامگی می رهانند.

اگر امروز جامعه انقلابی و اسلامی ما بعضا از وجود رویدادهای ناگواری چون استقراض و ارتشاء و اختلاس و... رنج می برد واگر شوربختانه هم اکنون  در بین ما این مساله پروبلماتیک دل آزار می رود تا به روندی اپیدمیک و سیتمیک  تبدیل شود وآنچنان را آنچنان تر نماید! فقط و فقط از رهگذر معجز و مجهز مطبوعات منضبط  و متعهد است که می تواند از بن و بنیاد قلع وقمع شود.

هر جامعه توسعه یافته توسعه یافتگی خود را بی هیچ شک و ریبی مرهون  و مدیون پاسخگویی روشن و مستند مسئوولین و کارگزان خود می داند.

هیچکس در هیچ منصب و مقامی مبرا و مجزا از  توضییح و پاسخگویی نیست و این واقعیت و حقیقتی محرز ست که قانون اساسی ما نیز تماما  به آن مهر تصریح و تاکید دارد.

با  فعالیت و کنش گریهایی رسمی مطبوعات مقتدر و پرسشگر در فصایی آرام، به مرور سپهر و سیستم پاسخگویی در جامعه  نمایان و نهادینه می شود و فساد و تباهی  مترتب بر دستگاه  و قوای اجرایی، مقننه و قضایی  به نیکی مهار و معدوم می گردد و این اتفاق میمون در جا و به سهم خود، نه کاری ست خرد !

و اما اگر قرار باشد  کار باژگونه شود و مطبوعات به جای آزاد ومسئوولانه بودن و ایفای وظایف ذاتی و حقوقی خویش، پسندت آنچه را جانان پسندت ! بواقع  دیگر آن مطبوعات، مطبوعات نیست بلکه  در سرست وسرنوشت خود، متبوعات  است! جریده ای که در  ورطه بردگی و در تبعیت پسند این و آن درافتاده است و تنها مجری خود فروخته منویات حکام است ! در حالیکه فلسفه وجودی و شان نخستین  و راستین مطبوعات رکن رکین دموکراسی بودن است.با این دید و داوری،  رسالت و پلات فرم اصلی مطبوعات وشبکه و پایگاه های خبری در مبدء پیدایش و مختصات تکوین خود نقد و ارزیابی مستمر و بی تعارف کارکرد نهادهای حقیقی وحقوقی ست. هر نهاد اجتماعی ،فرهنگی ،اقتصادی و سیاسی در کانون و آماج نگاه تیز و فراگیر مطبوعات قرار دارد تا چنان  نماید که شایسته و بایسته کار اوست.  انباشت  و تثبیت تجربه های بشری درطول تاریخ به نیکی به ما نشان  می دهد که در غیاب و فقدان مطبوعات آگاه ومقتدر، بی هیچ  پاسداشت و عصمتی  آسمانی،هر فسادی از هر نهادی امکان تحقق وتکون دارد !

بی تردید، این مطبوعات مسئوول است که میتواند هرنهاد وسازمانی را لزوما در ساحت شفاف پاسخگویی قرار دهد .اگر قرار است جامعه ما بیش از این به صلاح و فلاح رود و دروازه های خود را بر روی رشد و توسعه پایدار گشوده نگهدارد و فرهنگی متعالی را برای ما رقم بزند  تنها و تنها این امکان و مزیت با مطبوعات پیشرو و آزاد از هر قیود و تقید ناروا ممکن است و بس !

  صرفا با روزنامه ایی که اخبار و تحلیل ها و دیالوگ آن مبتی بر استاندارد و پرنسیب های اندیشیده و سنجیده جهانی باشد تا  قطار جامعه  به  درستی در ریل توسعه قرار گیرد  نه  روزنامه ای بی مایه و بی پایه و گسسته از  فاکت های اجتماعی! چنان که سعدی می گوید:

 غریبی  گرت  ماست  پیش آورد

دو پیمانه آب است و یک چمچه دوغ !

*