سینمای هنری نیازمند یک متولی واقعی است/ سینمای صنعتی بازیگر را درگیر می کند!

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ علی عطشانی نویسنده، کارگردان و تهیه کننده فیلم در حال اکران «کاتیوشا» در خصوص سهیم شدن بازیگران در بخش اقتصادی قبل از دریافت سهم خود از پروژه سینمایی به برنا گفت: این موضوع ربطی به شرایط اقتصادی ندارد و در تمام دنیا از جمله هالیوود هم رواج دارد و وقتی آنجا کار می کردم، دوتا از ایجنت های بازیگران این پیشنهاد را دادند. 

عطشانی ادامه داد: اگر حضور بازیگران به عنوان سهامدار فیلم باعث شود که تا پایان با فیلم همراه شود و مردم بیشتر به دیدن فیلم رغبت پیدا کنند، اصلا اشکالی ندارد. اگر سینما را یک صنعت در نظر بگیریم، این کار باعث پر رونق شدن آن می شود.

او با رد اینکه سهیم شدن بازیگران در پروژه ها تنها مختص پروژه های کمدی نیست، عنوان کرد: هم در ایران و هم در خارج، بازیگرانی هستند که درصد دریافت می کنند، اما برای من این طور نبوده است. من فیلمی را کار کردم که اصلا تجاری نبود و چهار بازیگر آمدند و شریک شدند. در هالیوود بازیگران برای فیلم های هنری بیشتر رغبت نشان می دهند، اما در ایران تا حدودی برعکس است. 

عطشانی خاطرنشان کرد: طبیعی است که ذائقه مردم به سمت فیلم کمدی رفته است و استقبال از فیلم کمدی از سمت بازیگر بیشتر است، اما این به معنای این نیست که بازیگران در فیلم های هنری سهیم نمی شوند. قطعا باید راهکاری برای فیلم های هنری و فرهنگساز هم در نظر گرفته شود و مثلا باید یک نهاد و ارگان متولی واقعی فیلم های هنری باشد.

سهیم شدن بازیگران در فیلم ها تنها دلیل تجاری شدن سینما نیست

بهمن کامیار نویسنده، کارگردان و تهیه کننده در پاسخ به این پرسش که چقدر سهیم شدن بازیگران در فیلم ها که اکثرا کمدی هستند، می تواند در تجاری شدن صرف سینما تأثیرگذار باشد، به برنا گفت: ممکن است اگر از این منظر به موضوع نگاه کنیم، امکان دارد بازیگران و کسانی که تا به حال دنبال سینمای تجاری نبودند، جذب این موضوع شوند و نسبت به آن تمایل داشته باشند. 

کارگردان «در وجه حامل» ادامه داد: باید به این فکر کنیم که چه اتفاقی افتاده است که دغدغه همه سینمای تجاری شده است؛ یعنی وقتی به سینما آزادی به عنوان پیشانی سینمای ایران نگاه می کنید، می بینید که 10 فیلم روی پرده دارد که 9 تای آن کمدی است. در کدام دوره چنین اتفاقی افتاده است؟... شایده 10 سال پیش و اوایل دهه 80 شاهد چنین موجی بودیم، اما بسیاری از مردم آن را پس زدند و دوباره بعد از آن فیلم های ضد قصه و بدون قصه راه افتاد و پس از آن سینمای اجتماعی سروشکل دار به وجود آمد. 

تهیه کننده فیلم «سد معبر» خاطرنشان کرد: الآن که دستمزد بازیگران بالاست و تهیه کننده و سرمایه گذار نمی توانند آن را پرداخت کنند، یکی از راه ها شراکت بازیگران در پروژه هاست. بخش دیگر این است که بازیگران دستمزدی را طلب می کنند که خیلی بالاست و تهیه کننده یادآوری می کند که آیا این دستمزد بالا تا این حد در فروش فیلم نقش دارد و از بازیگر می پرسد اگر فکر می کنی که فیلم با حضور تو این قدر فروش می کند که چنین دستمزدی به تو بپردازم، پس در کارم شریک شو.

او افزود: گاهی پیشنهادی از طرف خود تهیه کننده برای اثبات این موضوع اتفاق می افتد که حضور بازیگران تأثیری در فروش ندارد و دستمزد دریافتی آن ها معقول است؛ اگرچه الان تمام دستمزدها نامعقول است. 

کارگردان فیلم «مرداد» عنوان کرد: من مخالف مشارکت بازیگران نیستم و فکر نمی کنم در سوق دادن سینمای ایران به سمت تجاری شدن صرف نقش داشته باشد و این تنها دلیل سوق دادن سینما به سمت سینمای تجاری نیست. ما بازیگران معدودی مثل رضا عطاران و جواد عزتی داریم که مردم به خاطر حضور آن ها از قبل انتخاب می کنند که در فیلم ها حضور داشته باشند. در سینمای غیرکمدی چهره خاصی نداشتیم که حضور آن ها می تواند تضمین کننده فروش باشد. 

او در پاسخ به اینکه فروختن یا نفروختن فیلم چه کسی را متضرر می کند، گفت: در نفروختن همه به نوعی متضرر می شوند، اما بعضی ها به طور مستقیم و بعضی ها به طور غیرمستقیم. بازیگری که فیلم هایش نفروشد، روی دستمزدش تأثیر می گذارد و حتی برای فیلم های بعدی اش مؤثر است که بررسی کنند این بازیگر فیلم هایش فروش داشته یا نه. تأثیر مستقیم این موضوع روی تهیه کننده است که مجاب می شود در سینمای تجاری کار کند.

کامیار در این رابطه که آیا مشارکت بازیگران در پروژه باعث پولدار شدن بیشتر آن ها نمی شود، عنوان کرد: بازیگران سرمایه گذار معمولا پولدار هستند و دستمزدهای زیادی دریافت می کنند و با خودشان در پروژه پول نمی آوردند، بلکه قسمتی از دستمزد خود را سرمایه گذاری می کنند و بخشی را دریافت می کنند. این بازیگر در حقیقت از اعتبار هنری خودش در فیلم سرمایه گذاری می کند.