کل‌کل باعث شد قایقرانی را انتخاب کنم/ می‌خواستم دندانپزشک شوم/ المپیک پایان کارنامه یک ورزشکار است/ خودم ورزشکار برتر هستم

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، نازنین ملایی پاروزن تیم ملی روئینگ بانوان ایران است که توانست در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا به مدال ارزشمند نقره دست پیدا کند. گفتگو نوروزی را با این بانوی ورزشکار انجام دادیم که در زیر می خوانید.

*سال 98 برای شما چطور گذشت؟

سال 98 برای من خوب بود و راضی کننده، ابتدا سخت گذشت، اما اواسط آن خوشحال کننده بود. این ماه اخیر هم شیوع ویروس کرونا باعث ناراحتی و استرس مردم ایران و دنیا شده است که اصلا شرایط مطلوبی نیست.

*وضعیت کسب سهمیه المپیک در رشته قایقرانی را چطور می‌بینید؟

در حال حاضر وضعیت کسب سهمیه در رشته ما خیلی سخت شده است، طوری که باید فقط با نشان کسب مدال طلا آن ورزشکار می‌تواند به بازی‌های المپیک اعزام شود. تحت شرایطی که دو نفر بتوانند دو طلا بیاورند، هر دو اعزام می‌شوند، آن هم در صورتی که یک پسر و یک دختر باشند.

*چه چیزی در این رشته شما را جذب کرد؟

رشته قایقرانی را اوایل دوست نداشتم، به واسطه این که آمادگی جسمانی خوبی داشتم و مسابقات دوومیدانی بود، من هم عاشق دو بودم، در رقابت‌های استعدادیابی شرکت کردم. در آزمون‌ها و در شروع کار، خیلی‌ها می‌گفتند نمی‌توانم چیزی که می خواهم را به دست بیاورم، اما از روی کل کل ادامه دادم و کم کم به این رشته علاقمند شدم. آب خاصیتی دارد که انرژی خودش را منتقل می‌کند و این باعث شد که وابسته شوم.

*درآمدی از این رشته دارید؟

درآمدی از این رشته ندارم چون تا همین سه سال پیش جایزه‌هایی که دریافت می‌کردیم، بسیار ناچیزی بود. قیمت سکه بالا رفت و ارزش جایزه‌ای که دریافت کردیم بیشتر شد. اما به همین میزان که سکه بالا رفت، وضعیت اقتصادی کشور به هم ریخت و ملک بالا کشید، به همین دلیل سودی برای من نداشت و در حال حاضر همین گونه است. سالیانه مبلغ بالایی از جیب خودم هزینه می‌کنم و اگر مدال بیاورم، اواخر سال آینده جایزه‌ام را می‌دهند و در واقع همان مبلغی که هزینه کرده‌ام می‌شود چون با یک سال تاخیر است.

*اگر ورزشکار نمی‌شدید در چه عرصه‌ای فعالیت می‌کردید؟

اگر ورزشکار نمی‌شدم درسم را ادامه می‌دادم، عاشق رشته‌های دندانپزشکی و آزمایشگاه بودم و دوست داشتم که به آن رشته‌ها وارد شوم. وارد رشته تجربی شدم اما به خاطر قایقرانی مجبور شدم که به رشته تربیت بدنی بیایم چون در رشته‌های دیگر اساتید قبول نمی‌کردند که هم در اردو باشم و هم بتوانم درسم را ادامه بدهم، این کار خیلی سخت بود.

*در عرصه مربیگری هم فعالیت دارید؟

در حال حاضر در استان تهران مربیگری می‌کنم و زمان‌های آزادی که تمرین ندارم، بالاسر ورزشکاران هستم اما فکر نمی‌کنم بعد از قهرمانی بخواهم به صورت حرفه‌ای در عرصه مربیگری فعالیت کنم. چون مربیگری در ایران سخت است، نسبت به سختی که شخص می‌کشد بازدهی و سود بیشتری ندارد و فقط باید از جان مایه گذاشت.

*دیدگاه مردم نسبت به رشته قایقرانی چگونه است؟

مردم قایقرانی را خیلی خوب نمی‌شناسند و کسانی هم که می‌دانند قایقرانی چیست، رشته‌هایی را که ماهیت عامیانه دارند، مثل دراگون بوت و کایاک را می‌شناسند، اما رشته‌هایی مثل روئینگ را کم‌تر می‌شناسند. دیدگاه مردم نسبت به قایقرانی دو دسته است، یک دسته می‌گویند برای این رشته باید خیلی قوی بود و نیاز به زور و قدرت دارد، اما یک دسته دیگر می‌گویند که آسان است و می‌شود راحت مدال آورد. دیدگاه‌ها متفاوت است، تا وقتی روی این رشته کار نکنند و ماهیت آن را به مردم نشان ندهند، مردم متوجه نمی‌شوند که چه سختی هایی دارد و مدال آوردن در آن دشوار است.

*چطور در زمان مسابقات خودتان را آرام نگه‌می‌دارید؟

وقتی استرس دارم مخصوصا زمان مسابقات، سعی می‌کنم به کارهایی که تا قبل از آن روز انجام دادم، فکر کنم، به این که زمانی خوب تمرین کردم و از جان مایه گذاشتم. اگر روزی نمی‌توانستم خیلی فشار بیاورم، قطعا آن روز همان قدر قدرت و فشار داشتم و بیشتر نبوده است تا بخواهم پای کار بگذارم. استرس داشتن چیزی را برای ما درست نمی‌کند، پس بهتر است که استرس نداشته باشیم.

*اگر مدال المپیک داشته باشید، آن را به چه کسی تقدیم می‌کنید؟

اگر مدال طلای المپیک داشته باشم، آن را به چه کسی می‌دهم، این سوال سخت است و نمی‌توانم جواب بدهم. چون الان مدال المپیک را خیلی دور می‌بینم و به دست آوردن آن سخت است، زحمت می‌خواهد و باید فکر کنم. داشتن مدال المپیک خیلی شیرین و تقدیم آن سخت است.

*المپیک چه معنا و مفهومی برای شما دارد؟

المپیک به نظر خیلی‌ها پایان کارنامه یک ورزشکار است، اما به نظر من المپیک یعنی شروع ورزش چون با المپیک است که آغاز و شناخته می‌شویم. المپیک نه پایان کارنامه یک ورزشکار بلکه شروع کارنامه یک ورزشکار است.

*برترین ورزشکار را چه کسی می‌دانید؟

در رشته روئینگ بانوان، بین ورزشکارانی که قبلا بودند و با آن‌ها هم تیمی بودم، از زمانی که بچه‌های قدیمی روئینگ بودند تا به امروز، نزدیک به 13 و 14 سال است که عضو تیم ملی هستم و براساس تست‌هایی که داده شده نفر اول خودم بودم. اما باید این سوال را از خودشان بپرسید، حالا هر لحظه ممکن است همه چیز تغییر کند اما تا به امروز خودم بودم.

*سال 99 برای شما چطور خواهد بود؟

سال 99 برای من شروع دوباره ورزش و شروع دوباره زندگی برای همه برنامه‌هایی که دارم است. در سال جدید برای همه مردم آرزوی سلامتی دارم، انشاالله این اتفاقات بد در سال جدید برای مردم پیش نیاید، همیشه شاد باشند و بتوانند زندگی دلخواهی که آرزو دارند به دست بیاورند.