کودکان اوتیسمی را لمس نکنید/ ارتباط کلامی در ابتدای آشنایی ممنوع

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ مسئله برقراری ارتباطات امروزه یکی از اصلی ترین مسائلی است که باید در هر جامعه ای توجه ویژه ای به آن شود، تا سطح کیفی ارتباط میان افراد در سطح بالایی رشد کند، اما این نکته نیز نباید فراموش شود که هر گونه برقراری ارتباط باید همراه با مولفه هایی باشد و بدانیم که برای برقراری ارتباطات با هر فردی باید به چه شکلی عمل کنیم.

یکی از حساس ترین  نوع برقراری ارتباط، ارتباط با افرادی است که مبتلا به اوتیسم هستند و دلیل آن نیز عدم آگاهی بیشتر اقشار مردم با این نوع اختلال است که باعث رنجیده خاطر شدن فرد مبتلا به اوتیسم می شود.

دکتر هوشنگ دادگر، استادیار دانشگاه علوم پزشکی تهران و متخصص گفتار درمانی و پژوهشگر حوزه اوتیسم، در خصوص نوع برقراری ارتباط با افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند به خبرنگار برنا گفت: با توجه به این موضوع که مشکل هسته ای افراد مبتلا به اوتیسم مبحث برقراری ارتباط است، در درجه اول افرادی که خواهان برقراری ارتباط با چنین افرادی هستند باید به دنبال فراگیری آموزش های لازم در این خصوص بوده و به دنبال شناسایی اخلاقیات و ویژگی های چنین فردی باشند.

وی ادامه داد: زمانی که افراد به آگاهی های لازم در خصوص فرد مبتلا به اوتیسم رسیدند آن زمان است که خود به خود متوجه می شوند باید نوع ارتباط با این افراد به شکل دیگر و متمایز تر با افراد عادی باشد، برای مثال در خصوص کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند باید مواردی همچون بغل کردن، کشیدن لپ و نزدیک شدن بی محابا که نوع رفتار بزرگسالان با کودکان عادی است پرهیز شود، چون چنین مواردی باب میل کودکان اوتیسمی نیست و آنان هیچ تمایلی به بروز چنین واکنش هایی در مقابل آن ها ندارند.

دادگر در خصوص اینکه چه برخورد ها و رفتارهایی با کودکان مبتلا به اوتیسم درست است، گفت: در این خصوص نیاز اولیه ای که وجود دارد این است که افراد در برخورد با اوتیسم و فرد مبتلا به این اختلال باید ویژگی های قبلی آن را بشناسند ، چون دیگر در زمان شناسایی این ویژگی ها دچار خطا نمی شوند و به راحتی می توانند ارتباطی درست را با او برقرار سازند.

این متخصص گفتار درمانی ادامه داد: برای برقراری ارتباط با کودکان اتیسمی باید منتظر ماند که وی تمایل ارتباطی را نشان دهد تا مقاومت اولیه ای که در این خصوص دارد کمرنگ تر شود و کم کم از بین رود، زمانی که این موضوع به وقوع پیوست ما نیز به عنوان فردی که متقاضی برای برقراری ارتباط است باید کمترین آزار حسی به استقبال او برویم و به هیچ وجهی به دنبال لمس و بغل کردن او نباشیم.

وی افزود: یعنی به صورتی باشد که فقط ارتباط غیرکلامی برقرار شود تا میزان اضطرابی که همواره همراه کودکان اوتیسمی است کاهش یابد و اطمینان خاطری را به او بدهیم تا هر زمان که تمایل برقراری  در فرد مبتلا به اوتیسم به وجود آمد آن زمان واکنش هایی که مرتبط است را بروز دهیم که نهایتا می تواند منجر به ارتباطی کلامی پایدار شود.

دادگر در خصوص بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نیز خاطرنشان کرد: برخورد با بزرگسالانی که مبتلا به اوتیسم هستند اما متفاوت با برخورد با کودکان اوتیسمی است، اگر بزرگسالانی که اختلال آن ها در سطح خفیفی باشد معمولا می توانند ارتباط برقرار کنند اما شاید در نگاه اول هیچ انگیزه ای را برای برقراری ارتباط از خود نشان ندهند، چون بیشتر این افراد پاسخگو هستند، یعنی  زمانی که از آنان سوال پرسیده می شود پاسخ هایی را می دهند که خوشبختانه این موضوع چالش برانگیز نیست، اما بازهم نباید این موضوع فراموش شود که برای برقراری ارتباط، آگاهی از این اختلال و اخلاقیات افراد مبتلا باید وجود داشته باشد و به هیچ عنوان سر خود کاری را انجام ندهیم که باعث افزایش استرس و اضطرابی شود که در میان افراد مبتلا شایع است.