زنان مستندساز اصفهانی پشت چراغ قرمز باورهای غلط جامعه

خبرگزاری برنا اصفهان، نفیسه توتونی، مستندساز؛ قوانین حاکم بر جامعه ما را آقایان و از دریچه نگاه خودشان نوشته اند و همه ما چه زن چه مرد، پذیرفته ایم که با عینک مردانه دیده و قضاوت شویم، با خط کش مردانه محک بخوریم و محک بزنیم، بنابراین زن بودن و جنس دوم بودن، اولویت دوم بودن در هر کاری، هر جایی و هر شرایطی را هم به دنبال خواهد داشت. این تفکر ریشه در تاریخ دارد، به زمان های خییلی دور برمی گردد و قرن هاست که این فرهنگ نهادینه شده را با شاخ و برگ بیشتر، از نسلی به نسلی دیگر انتقال میدهیم.

سال ها پیش انسان قرن هجده و نوزده در برابر نظام برده داری و تبعیض نژادی ایستاد و حق خود را گرفت ولی در قرن ییست و یکم در جامعه ما هنوز هم تبعیض جنسیت وجود دارد، هرچند در ظاهر و در حرف اینطور به نظر نمی رسد. در جامعه ما توجه به زن و مشکلاتش، احقاق حق و حتی شرکت دادنش در برخی امور به صورت نمادین انجام می شود و یک پز روشنفکری به حساب می آید. زن هنوز هم در حد یک عنصر تزیینی است برای ویترین محافل فرهنگی و هنری. در جامعه بی تعادل و مردسالارانه ما تعریف درستی از جایگاه زن با درنظر گرفتن تمام ابعاد شخصیتی و مقتضای فطری اش وجود ندارد.

زن خواهان پیشرفت، در جامعه مردانه امروز، سعی می کند هیچ نقطه ضعفی نداشته باشد تا به اندازه کافی جدی گرفته شود پس برای به چشم آمدن، باید چند برابر مرد تلاش کند و جنگجویی های فراوان داشته باشد. زن هرچقدر هم حرفه ای و کاربلد باشد باز هم باید توانمندی هایش ثابت شود و اعتماد اطرافیانش را بدست بیاورد، به ویژه اگر بخواهد مستقل کار کند و جایگاه خودش را بدست آورد. به همین دلیل زن امروز برای جنگجویی اش پاداش می گیرد و این ویژگی های شخصیتی در درونش رشد پیدا می کند و به همین نسبت از وجوه شخصیتی زنانه اش که او را سوق می دهد به سمت اینکه با خودش در صلح باشد و همواره حال خوب را تجربه کند، دور خواهد شد. زن برای اینکه جدی گرفته شود و زنگ تفریح نباشد یا باید با این قواعد مردسالارانه کنار بیاید و زنانگی اش را کنار بگذارد، یا به هر طریقی به مردی وصل شود و یا اینکه یکه و تنها و برای همیشه بجنگد و بجنگد وگرنه طرد می شود و خانه نشین.

زنانگی منطق خودش را دارد، تلفیقی است از وجوه مختلف شخصیتی، وجهه تعقل و خردورزی، وجهه استقلال، آرمان گرایی و هدفمندی، وجهه معناگرایی، وجهه خلق و آفرینش، وجهه امید، سرزندگی و نشاط، وجهه تعهد و وفاداری و وجهه تعشق و زیبایی که همه اینها باید در تعادل کامل قرار گیرد تا سلامت روح حاصل شود. زنده ماندن و رشد و حیات جان زن، بدیهی ترین حق اوست.

رضایت انسان در طول زندگی ناشی از خلق بوده است. خلق، آفرینش، زایش و رویش اساسا یک ویژگی زنانه است. زنانگی در وجود مرد و زن است که باعث خلق می شود. هنر نماد خلق است و سینما به عنوان هنر هفتم باید جلوه گاه زنانگی و آفرینش باشد ولی در جامعه ما فیلم سازی یک حرفه به شدت مردانه است، زبانی مردانه دارد و جایی برای زنانگی باقی نمی گذارد.

تعداد مستندسازان زن اصفهان به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد که از همین تعداد هم چند نفری به تهران کوچ کرده یا در حال کوچ هستند. چرا؟ با وجود اینکه اصفهان مهد هنر و فرهنگ، در سینما به این اندازه موفق نبوده است. وقتی دقیق تر بررسی می کنیم می بینیم اصفهان در هنرهایی موفق بوده که اغلب تک نفره هستند و فردی ولی وقتی پای جمع و گروه به میان بیاید اساسا دچار مشکل می شویم و به بیراهه می رویم خصوصا اگر زنی در این جمع باشد و از قضا کارگردان و خدای صحنه هم باشد.

جامعه و قوانینی که زنانگی را نادیده می گیرد، به روح زن لطمه می زند، همرنگ خواهی می کند، تفاوت ها را در نظر نمی گیرد و زن را همچون مرد می خواهد، ایراد اساسی دارد و باید اصلاح شود نه اینکه زنان خود را با آن سازگار کنند. 

زن را بپذیریم، با تمام وجوه زنانه اش و بگذاریم زنانگی را در فیلمهایمان زندگی کنیم ...