بهار ۵۷؛ انقلابی‌ها، جام‌جهانی و تیم‌ملی

به گزارش خبرگزاری برنا، خرداد ۵۷ که از راه رسید، موج حرکتهای مردمی انقلاب که از آذرماه سال گذشته با فوت آقامصطفی خمینی بالا گرفته بود و با چهلم‌های پی‌درپی شهرهای مختلف تا فروردین ماه رسیده بود، همچنان ادامه داشت. اما جدای از انقلاب و سیاست، تیم ملی فوتبال ایران برای اولین بار به جام‌جهانی راه یافته و قرار بود خردادماه به میدان برود. آیا مبارزین و انقلابی‌ها، ورزش را هم به میدان سیاست، مبارزه و انقلاب می‌کشانند و از این فرصت استفاده می‌کنند؟ ملی‌پوشان چطور؟ اگر این اتفاق بیفتد آنها کدام سمت خواهند ایستاد؟ مردم یا حکومت؟  

در این سالها رژیم شاه تلاش کرده بود هر یک از افراد خاندان سلطنتی را با فعالیت و توجه به یکی از حیطه‌های فرهنگی بولد کند. ورزش که جوان‌ها مشتری‌اش بودند، سهم ولیعهد بود که حالا با ۱۷ سال سن رئیس سازمان ورزش ایران بود. عصر سوم خرداد؛ اعضای تیم‌ملی قبل از رفتن به آرژانتین، با فرح و ولیعهد دیدار می‌کنند. ولیعهد برای ملی‌پوشان سخنرانی می‌کند و بدون آنکه بداند اسکاتلند در بخش شمالی انگلستان است می‌گوید «اسکاتلندی‌ها هرگز در آمریکای جنوبی درخشان نبوده‌اند، زیاد از نامهای بزرگ واهمه نداشته باشید.» ولیعهد به هر یک از اعضای تیم ملی یک جلد قران و یک سکه‌ی طلا هدیه می‌کند و آنها را با تیمسار جهانبانی دبیرکل سازمان ورزش به سوی آرژانتین بدرقه می‌کند. 

سه‌شنبه ۹ خردادماه روزنامه اطلاعات خبر می‌دهد ولیعهد، اولین نفری است که فرم پیش‌بینی تیم‌های صعودکننده را پر کرده و تصویرش را هم منتشر می‌کند، در صفحه چهار همان روز، ترکیب تیم ملی برای بازی فردا اعلام می‌شود. ملی‌پوش‌ها در آرژانتین همه‌ی حواسشان به چند روز آینده است، در حالی که در ایران دریای سیاست طوفانی و دریای ورزش آرام است. یک اشاره کافی است تا طوفان انقلاب، کشتی تیم ملی را هم در خود فرو ببرد. 

فردای آن روز، امام‌خمینی که در نجف است در آستانه سالگرد کشتار ۱۵ خرداد، سخنرانی آتشینی می‌کند. از مقایسه‌ی رژیم شاه با چنگیزخان مغول گرفته تا آمریکا و آزادی‌های نمایشی شاه و حتی آشتی‌ناپذیری ملت با شاه. رهبرِ در تبعید از وحدت و کنار هم بودن همه برای برکناری شاه هم سخن می‌گوید، اما آنچه سراغش نمی‌رود، مبارزه‌ی منفی با تیم‌ملی فوتبالی است که ولیعهد و ملکه‌ی پهلوی بدرقه‌اش کرده‌اند. 

۱۳خردادماه تیم ملی ایران در اولین بازی‌اش با هلند با نتیجه ۳ بر ۰ مغلوب می‌شود.  فردای این بازی، مطبوعات ایران از هدیه‌ی ۲۲ هزاردلاری ولیعهد به فوتبالیست‌های ایرانی خبر می‌دهند که با هدف دلگرم شدن به ادامه راه در همان محل اردوی تیم ملی به بازیکنان داده شده است. 

پرونده حضور تیم‌ملی ایران در جام‌جهانی با مساوی یک-یک در برابر اسکاتلند و شکست ۱-۴ برابر پرو بسته می‌شود. چهارشنبه ۲۴ خرداد که تیم ملی باز می‌گردد، تعدادی از مردم و هواداران فوتبال برای استقبال از آنها به فرودگاه می‌روند. 

از روی کار آمدن دولت کارتر در پاییز ۵۵ و شکل‌گیری موج حقوق‌بشر، ایرانیان مبارز خارج از کشور هم روی این موج به خوبی سوار شده بودند؛ برای مبارزین کاری نداشت در فضای رسانه‌ای بین‌المللی دوقطبی "تیم‌ملی" و "تیم حکومتی" راه بیندازند. کاری که شاید در کوتاه‌مدت جواب می‌داد اما این شیوه‌ی کثیف، در مشی انقلاب جایی نداشت. تیم‌ملی، تیمِ ایران بود و برای مردم و میهن به میدان می‌رفت..

منبع: موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی

.انتهای پیام/