موافقت‌نامه‌های راهبردی ایران و عراق باید براساس خروج نظامیان آمریکایی مجددا بازتنظیم شود/ ایران و عراق هر چه بیشتر همکاری کردند بیشتر سود بردند

«حشمت الله فلاحت پیشه»، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، درباره پاسخ موشکی ایران به اقدام تروریستی آمریکا در عراق که منجر به شهادت سردار سلیمانی و همرزمانش شد، به خبرنگار سیاسی برنا گفت: واقعیت این است که جمهوری اسلامی ایران نهایت تلاش خود را کرد تا نقض حاکمیت ملی عراق صورت نگیرد. به همین دلیل به مقامات عراقی اطلاع داده شد. بنده فکر می‌کنم که اطلاع دادن به مقامات عراقی، یکی از دلایل کاهش تلفات نظامیان عراقی در آمریکا بود به عبارت دیگر اگر ایران به عراق، اطلاع نمی‌داد یقینا نظامیان بیشتری از آمریکایی ها کشته می‌شدند.

فلاحت پیشه افزود: واقعیتی که وجود دارد این است که ایران و عراق حتی از لحاظ قانونی هم هدف مشترکی تحت عنوان خروج نظامیان آمریکایی از منطقه به ویژه از عراق را دنبال می‌کنند. اولین گام و کمک عملی به مصوبه قانونی مجلس عراق برای خروج نظامیان آمریکایی، اقدام موشکی ایران بود. در واقع پاسخ موشکی ایران، کمک موثری به مصوبه قانونی عراق مبنی بر خروج نظامیان آمریکایی از عراق بود. پس از اینکه این مصوبه در مجلس عراق تصویب شد، ترامپ به گونه‌ای تمسخرآمیز به این مصوبه پاسخ داد اما وقتی که اقدام نظامی ایران علیه پایگاه عین الاسد عراق انجام شد خروج نظامیان آمریکایی از عراق جدی شد و در داخل آمریکا، جریاناتی خواهان خروج نظامیان آمریکایی از عراق شدند. لذا اقدام ایران کمک به سیاست عراقی‌ها بود.

او ادامه داد: عراقی ها براساس تجربه تاریخی می دانند که حضور نظامیان آمریکایی در کشورهای منطقه و اوراسیا به هیچ وجه، امنیت را به دنبال نخواهد داشت. این حضور متفاوت از حضور آمریکایی ها در اوکیناوا و همچنین شرق آسیا است. در اینجا واقعیت این است که جنگ، جنگ منابع است و براساس حرکت‌های راهبردی که آمریکایی ها شکل دادند، می دانند که چیزی حدود 60 تا 70 تا درصد منابع استراتژیک در منطقه اوراسیا و جنوب آسیا قرار دارد. از این رو حضور بلندمدتی را برای این منابع باید تعریف کنند. لازمه همین حضور بلند مدت نیز، حضور تهدیدات امنیتی است. از این رو هیچ گاه راهبرد آمریکایی‌ها مبتنی بر ثبات نخواهد بود. به ویژه عراق، که کشوری است که بیش از ده درصد منابع انرژی جهان در این کشور قرار دارد. آمریکایی‌ها، عراق را سرزمین بکری دیدند که قبل از سال 2011 میلادی، زمانی که از عراق خارج شدند در همان روز خروج خود، شرکت اکسون آمریکا، قرارداد استخراج و فروش 2 و نیم میلیون بشکه نفت را به دولت عراق تحمیل کرد و بعد خارج شد.

فلاحت پیشه عنوان کرد: عراقی‌ها می‌دانند که حضور آمریکایی‌ها در عراق به ضرر آنها در بلند مدت است ضمن اینکه این حضور، حضور امنی هم نیست. در اوکیناوا، 48 هزار نیروی آمریکایی حضور دارند که حضورشان به گونه چالش برانگیزی نیست و جنگی را متوجه ژاپن کند اما در عراق، حضور آمریکایی‌ها با توجه به دخالت‌ها و دست ‌اندازی‌ها در ترور سردار سلیمانی، منجر به این شد که عراق کماکان ناامن بماند. از این رو بنده معتقدم این سیاست‌ها در راستای سیاست‌های عراق است. ایران و عراق باید موافقت‌نامه‌های راهبردی بین خود را، براساس اصل و هدف مشترک یعنی خروج نظامیان آمریکایی از عراق، مجددا اصلاح و بازتنظیم کنند. شرایطی که شکل گرفت و حتی شرایطی که در دل مقاومت برای خروج نظامیان آمریکایی از عراق ایجاد خواهد شد، منجر به اختلاف افکنی بین دو دولت نشود. اختلافی که بسیاری، طی روزهای اخیر، سعی کردند به آن دامن بزنند و اولین حمله یک کشور به پایگاه نظامیان آمریکایی را در طول تاریخ و پس از جنگ جهانی دوم تحت الشعاع قرار دهند که امری بی‌سابقه نیز بود.

این نماینده مجلس بیان کرد: از این رو این کار باید بین ایران و عراق صورت گیرد چراکه به سود دو کشور است و سابقه نشان داده است که ایران و عراق هر چه بیشتر همکاری کردند بیشتر سود بردند و هرچه بیشتر از یکدیگر دور شدند، آمریکایی‌ها از این خلا استفاده کردند که برخورد تهدیدآمیز ترامپ با قانون مصوب عراق، یکی از نمونه‌های برخورد آمریکایی‌ها با این کشور بوده است.

او درباره خروج نیروهای آمریکایی از دیگر کشورهای منطقه نیز تصریح کرد: تاکنون از سال 1915 میلادی، یعنی در حدود 1 قرن گذشته، آمریکایی‌ها، راهبرد انزوای خود را کنار گذاشتند و تاکنون در این حد، مشروعیت پایگاه‌های نظامی آنها زیر سوال نرفت چراکه براساس اصل تهاجم پیشگیرانه و یا مقابله پیشگیرانه با تهدیدات موجود، حضور نیروهای آمریکایی را مشروع جلوه می‌دادند. از زمانی که عین الاسد مورد حمله قرار گرفته، این اصل زیر سوال رفته است. از این رو شاهد خواهیم بود که روسای جمهور آمریکا برای حفظ پایگاه‌های خود مجبور هستند هزینه‌های سیاسی و اقتصادی زیادی را تحمل کنند ضمن اینکه با توجه به شرایط ایجاد شده، کشورهای منطقه و کشورهای جهان به سمت راهبرد دفاع ملی گرایش بیشتری پیدا خواهند کرد تا اینکه بخواهند به راهبرد تداوم وابستگی به کشورهایی مانند آمریکا، تن دهند.