داستان کوتاه «بازیگر»

به گزارش برنا، داستان کوتاه «بازیگر» به شرح زیر است:

ساحری که می چرخد و جادو می آفریند، ققنوسی است که آتش می زند ، می سوزدومی سوزاند.پروانه ای که برگرد و«وجود» پرمی کشد، خاکسترمی شود،گلی است که بومی پراکندوفضارا عطرآگین می کند.

آری این ها هست و نیست

بگذارتا بگویم کیست ، بازیگراست

بازی می آفریند، قلب ها را از حرکت با زمی دارد تا دوباره با طپش آن جان بگیرد، بازیگراست ، ویران می کندبنای کهن را تا اساس نورابرپا سازد.بازیگراست که چشم را می نوازدودل را به طپش می آورد، صدای زندگی را به جان            می خردودرنگاه سوزنده چشم گوش را هم نوازش می دهدتا دست دردست توبگذارد وبه پرواز درآید ، گویی زندگی رنگ وبویی دیگرداردآهن را ذوب می کندتاقلب تورا بگدازدتا تودرپیله ی ندانسته هایت پوست نیندازی. بازیگراست که فلسفه ، جامعه، اقتصاد، رابه بازی گرفته تا تو دوباره بتوانی «بیندیشی»«کیستی» ؟ « چه هستی »؟ «ازکجا آمده ای» «به کجا می روی؟»زیستن مرگ دوباره آلاله ها نیست چرا که بازیگرروی صحنه جان می گیرد.می چرخد، به چرخ که خوش می خرامی ای آفریننده ی رویاها ،بگذاربه هزارتوی ذهن توگام بگذارم ، بگذار بنوشم جام شوکران هستی را و مست شوم ازعرق تن توای بازیگر، تویی که جهان «دانسته ها » را می آفر ینی .نمی دانستم جادو چیست ؟ اما دانستم که توپرده حجاب برزخ جادوگربینداختی ودروغ رابرتافتی تابه حقیقت برسی.زبان وقلم قاصراست ، نمی توانم دریک رساله ی کم حجم تورا ، تجلیل کنم.اکنون توبازیگرمن هستی تا نمایشی را روی صحنه ببریم . تمرین های ما درپارکینگ خانه ماست ، دراین شرایط کرونا نمی توانیم مکان دیگری تمرین کنیم و بعد هم که آماده شد کجا اجرا کنیم.؟ولی به امیدزمان روشن کاررا آغازکردیم.

 ماجرای «رستم وسهراب» از شاهنامه با دو بازیگر، شبی ازشب های تیره و تار شاهنامه رامرورکردم وبارها و بارهاقصه « رستم وسهراب» را درشاهنامه مطالعه کردم .سهراب است و اندیشه مبهمی که اورا آزارمی دهد . سهراب دل درپی رستم دارد با نهاد خودش درجنگ است.

اگرتند بادی برآید زکنج                                           به خاک افگند نارسیده ترنج

ستمکاره خوانیمش ار دادگر                                     هنرمند دانیمش ازبی هنر

اگرمرگ دادست بیداد چیست                                 زداداین همه بانگ و فریاد چیست

ازین  رازجان توآگاه نیست                                   بدین پرده اندرترا راه نیست

****      ****

من به تیره گی ها اندیشیدم و به دلاوری که اندیشه مبهمی دارد از پدرویاد اورا در دل زنده نگه داشته است .

«سهراب» را چنین توصیف باید کرد:

دم مرگ چون آتش هولناک                                نداردزبرنا وفرتوت باک

درین جای رفتن نه جای درنگ                          براسپ فناگرکشد مرگ تنگ

چنان دان که دادست وبیدادنیست                       چو دادآمدش جای فریاد نیست

        ******        ******   

کنون رزم سهراب رانم نخست                       ازآن کین که اورا با پدرچون بجست

    *****        *****    

ای« رستم» ، دلاور،قهرمان جنگ نامرادان ، عشق در سینه داری و تحمل درچشم ، دل درپی تهمینه دخت شاه توران

چوپنجه ی آفتاب که به ماه برمی تابد.

بدان پهلوان داد آن دخت خویش                             بدان سان که بودست آیین و کیش

                              ****                            *****

دستان «رستم »به مهر، نداداد «تهمینه» من دخت ، سرافرازاین مرزوبوم به چسان می توانم ندای تورانادیده بگیرم.

زشادی بسی زربرافشاندند                                 ابرپهلوان آفرین خواندند

                       *****                                ******

شادی به دل « رستم و تهمینه » برافتادو زمان از حرکت بازایستاد، وآنها به شادی عشق را تجربه کردند.

 اکنون« رخش رستم »، آماده رفتن است و«رستم» باید آینده فرزندی که به دنیا می آیدرا روشن نگه دارد.

بازوبندش را به «تهمینه» می دهد و ازاومی خواهد فرزندی که به دنیا می آورد اگردختربود این بازوبند را به موهایش ببندو اگرپسربود به بازوی او نقش بربند.«رستم » به پشت رخش پریدوبه مقصدایران تاخت و از آنجاراه زابلستان را پیش گرفت چهره باید شست ، دل به رویاها باید سپرد، به نیکویی ازجان وخرد یادکرد،به کدامین روی دانش خردوعشق را ازچشم بینا برتافت.« تهمینه » اندوهی جان کاه به دل دارد، غربت بدون یاراورا می آزاردوچشم به آینده دوخته است.

آینده ای که پور«تهمینه و رستم » پابه خاک توران زمین می گذارد.«تهمینه » نام «سهراب» رابه فرزندش هدیه     می دهد. اکنون «سهراب» جوانی دلاور، شجاع ، جنگجوونشان پدردربازودارد و به آن افتخارمی کند، روزی آمد که «سهراب » باید ازپدرسخن بگوید.کیست این شایسته ترین ، پدرمن ، دلاورافتخارمن ، مادربگوی و من را ازاندوه جانکاه برنهان.

 بدوگفت مادرکه بشنوسخن                             بدین شادمان باش و تندی مکن

توپورگوپیلتن رستمی                                   زدستان سامی و ازنیرمی

ازیراسرت زآسمان برترست                          که تخم توزان نامورگوهرست

جهان آفرین تا جهان آفرید                           سواری چورستم نیامد پدید

                         *****                          *****

«سهراب» دراندیشه «رستم »در شبی تیره وتار، مهرپدررا دردل نشاند، همی بایست به جستجوی پدربه ایران زمین با لشکری عظیم عزیمت کند وشاخه گلی و خاک ایران را هدیه به «رستم»دهد.«سهراب» دراین ستیز عاشق« گردآفری» می شودولی «گرد آفرید» به خاطرخاک سرزمین ش عشق اورابه دل درغم و اندوه می کشد. سهراب نبرد را پیروز   می گرددو بزرگان دژسپیدهمه برفتند از تونلی که ره به بیرون دژ داشت. مردمان دژبه نزد «سهراب» آمدندوخود را تسلیم اوکردندواین پایانی تراژدی بود.

   یکی نامه فرمود بس شهریار                           نوشتن بررستم نامدار

  نخست آفرین کرد بر کردگار                             جهانداروپرورده ی روزگار  

۳

دگرآفرین کرد برپهلوان                                   که بیداردل باش وروشن روان

دل و پشت گردان ایران تویی                           بچنگال ونیروی شیران تویی

گشاینده ی بندهاماوران تویی                         ستاننده ی مرز مازندران تویی

                              ****                      ****

نکویی تحفه ای است بس گران قیمت که راحت به دست نیاید.کاربه جنگ تهی مغزان همی باید شد دلی آکنده زخون

خون ریزی، باید بشست زدست نیکوکاران علم و دانش و عقل وهوشیاری برای چه کینه و نفرت بباید جاری درجهانی که زیستن  درشادی، به دل آید پدید.؟

بگفت آنچ بشنید«گیووگردان»بهم                  هرآنکس که بودندازبیش وکم

                                  ***             ****

تهمتن زحمله تورانیان به سپهبدی «سهراب »آگاه شدو سپاهیان را فراهم بیاورد و برتن رخش بنشست دلاور«رستم » دستان وبه رزمگاه روانه شدتراژدی «سهراب »بیامدپدید.

یکی دشنه بگرفت رستم بدست              که ازتن ببردسرخویش پست

بزرگان بدواندرآویختند                       زمژگان همی خون فروریختند

بدو گفت گودرزکاکنون چه سود            که ازروی گیتی برآری تودود

توبرخویشتن گرکنی صدگزند               چه آسانی آیدبدان ارجمند

                       ******                 *****

بگودرزگفت آن زمان پهلوان            کزآید بروزودرروشن روان

پیامی زمن پیش کاووس بر             بگویش که مارا چه آمدبسر

بدشنه جگرگاه پورد لیر                دریدم که رستم مماناددیر

گرت هیچ یادست کردارمن           یکی رنجه کن دل بتیمارمن

ازآن نوشداروکه درگنج تست       کجا خستگان را کندتن درست

بنزدیک من با یکی جام می          سزدگرفرستی هم اکنون پی

                           ****        ****

به روزگار«رستم»چه باید گفت که پدربادستان خویش پورجوان ش را به خاک می سپارد، درحالیکه ظالمان دست درجیب ،خرد رامی کشند.

بگذارچنین باشد ولی زمان سرنوشتی دیگررقم خواهد زد.

                 ****            ****