داغ فراق فریدون ری پور، بعد از گذشت بیست سال همچنان تازه است

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، متن یادداشت سیدرضا اورنگ منتقد سینما و تلویزیون به شرح زیر است:

بیست سال از درگذشت جانگداز رییس سینمای ایران زنده یاد فریدون ری پور گذشت،اما داغ وی هنوز برای من تازه است و خواهد بود.

در چنین روز شومی،یعنی ششم آذرماه 1380 بود که استاد فن و معرفت،جان به جان آفرین تسلیم کرد و در قطعه هنرمندان به آرامشی که می خواست رسید.

خودش همیشه با آغوش باز از مرگ استقبال می کرد که سرانجام به خواسته اش رسید.

این مرد بزرگ و هنرمند سترگ،بسیار از سوی دشمن و دوست بدی دید و آسیب روحی خورد،اما هرگز خم به ابرو نیاورد و شمشیر انتقام از نیام بیرون نکشید.

خدا نگذرد از مدیرانی که با وی بد تا کردند و به جای تقدیر از او،دنبال آن بودند که تحقیرش کنند،اما رییس هرگز تحقیر نشد.این مدیران کارنابلد و بی معرفت بودند که در برابر عظمت او سنگ روی یخ شدند و سکه عاریه ای شان از رونق افتاد.

الان نامی از آن مدیران نیست،اما نام فریدون ری پور ابدی است و بر تارک تاریخ سینمای ایران و دل رفقای باوفایش حک شده و زایل شدنی نیست.

رییس،مردی بزرگ بود و دلی وسیع تر از دریا داشت.اقیانوس بی انتهای معرفت،انسانیت و مردانگی بود.سینمای ایران و اکثر اهالی آن ندانستند و نخواهند دانست که چه گوهر بی بدیل و گرانبهایی را از دست دادند.

فردی را که برخی می گفتند و می گویند بهترین مدیر سینمایی بود، بلایی بر سر سازمان سینمایی و مردان کاربلدی مانند فریدون ری پور آورد که مطمئنا دشمن چنین نکرد و نمی کرد.

وقتی از 15 سالگی دوربین به دست باشی و بهترین فیلمبردار،اما نگذارند یا امکانات ندهند تا با کاری که دوست داری عشقبازی کنی، کم کم از نفس می افتی و خلوت را بر جلوت ترجیح می دهی.

فریدون ری پور برای سینمای ایران زحمت بسیار کشید و هرگز دنبال حاشیه نرفت.هیچ وقت دنبال این نبود که دل مدیران را به دست آورد تا دنیا را بر وفق مراد خود کند.سلامت نفس و مردانگی و انساندوستی چراغ راه ناهموار او بودند.

هیچ وقت به کسی توهین نمی کرد،اما محال بود زیر بار حرف یا دستور زور برود، هرکس چنین می کرد، جواب دندان شکنی از او دریافت می کرد و دست از پا درازتر سر خویش پایین می انداخت و فرار را بر قرار ترجیح می داد.

معاون سینمایی وقت که بسیاری برای پیشبرد کار خود از وی تعریف و تمجید می کردند،برای فوت زنده یاد فریدون ری پور،یک پیام تسلیت تک خطی هم  بر در و دیوار ساختمان معاونت سینمایی نچسباند، حتی برای مجلس ختمی که برخی از دوستان و همکارانش در مسجد وزارت ارشاد که چند قدم بیشتر با دفتر او فاصله نداشت برگزار کردند،حضور پیدا نکرد!

سینمای ایران، دیگر مانند فریدون ری پور را به چشم نخواهد دید.

او یگانه ای بود در جمع یگانه ها که تکرار ناپذیر بود و هست.

مدیران وقت و بعد از آن،به جای تمجید و تقدیر از این بزرگمرد هنرمند سینما،همواره سعی داشتند و دارند کاری کنند که نامی از فریدون ری پور در اذهان نماند و روی لب ها ننشیند،اما اشتباه کردند و می کنند،زیرا محبت رییس در دل من و دیگر دوستانش ابدی است.

هرگز نخواهیم گذاشت که نام و یاد بامعرفت سینمای ایران ،فریدون ری پور به دست فراموشی سپرده شود.

بیست سال از درگذشت تاسف بار این فیلمبردار توانا و انسان والا گذشته،اما هرگز نشده که برای حتی یک روز او را فراموش کنم.

هرجا حاضر باشم از او خواهم گفت.تا زمانی هم که قلم در دست دارم از رییس خواهم نوشت.

زنده یاد ری پور،رییس کاری ما نبود،او حاکم مطلق سرزمین دل مان بود و خواهد بود.

خدا بیامرزد این بزرگ مرد هنرمند،کاربلد،با معرفت،دریا دل و گشاده دست را.

انتهای پیام