جیران ، فتحی و کفایت مذاکرات!

این روزها سریال جیران ساخته حسن فتحی که در پلتفرمهای نمایش خانگی توزیع می شود به نقطه اوج رسیده است و اگرچه شروع امیدوار کننده ای نداشت در ادامه با شکل گیری داستان اصلی و داستانک ها توانست مخاطبش را  به روزهای بهتر دلگرم کند .

ساخته جدید حسن فتحی از سه منظر قابل بررسی است ؛

- بازیگری ؛ با حضور چهره های درخشان در این عرصه

- کارگردانی که این گونه از فیلمسازی را بلد است

- روایت داستان و قصه ایی که شاید نخواهد به تاریخ وفادار بماند

کارنامه حسن فتحی در حوزه کارگردانی و شناختی که از درام مورد علاقه اش دارد آن قدر درخشان است که با اطمینان خاطر پای ساخته او بنشینیم. بعد از سریال شهرزاد که با فراز و نشیب ها و حواشی اطرافش با اقبال مواجه شد بسیاری به دنبال این بودند که ببینند آیا او در یک روایت کلاسیک دیگر  از تاریخ معاصر و دوران ناصرالدین شاه می تواند اثری در قواره های شهرزاد بسازد !

داستان از دریچه ذهنی حسن فتحی  و احسان جوانمرد می گذرد و تاریخ در گوشه ای از برداشت او در جان  این سریال روایت می شود و بدیهی است که شخصیت هایی که در سریال جیران دیده می شوند بیش از این که واقعیت تاریخی داشته باشند مامور روایت داستانی هستند که حسن فتحی برای تعریف آن برهه از زمان مد نظر دارد.

فتحی اصولا در هدایت بازیگر به خصوص در این جنس از سریال سازی سبقه ای مشخص دارد و تردیدی نیست که بهتر از هر کسی می داند که در انتخاب بازیگرانش  برای این نوع از سریال سازی باید به سراغ افرادی برود که توانایی ایفای هر نقش را در چند بُعد داشته باشند و البته  در روایت متفاوتی که فتحی از  سریال جیران و آن گوشه از تاریخ  دارد شاهد بازی های درخشانی هستیم که هر کدام در اقبال سریال نقشی اساسی دارند.

بازی ها در سریال جیران دو نقطه عطف دارند. اول اینکه تماشاگر برای باور این شخصیت های تاریخ معاصر هیچ مقاومتی ندارد و دوم اینکه کاراکترها به لحاظ نوع و جنس بازی در بسیاری از لحظات موقعیت جغرافیایی و تاریخی را به تماشاگر منتقل می کنند که این مساله در این روزگار به شدت مهم و حیاتی است.

اگرچه در تمام این سالها بازیگران تئاتر ایفاگر نقش های تاریخی در سریال های تلویزیونی وآثار سینمایی بودند اما امروز شاهد این هستیم که بهرام رادان با شیب ملایمی رو به صعود توانسته نقش سخت ناصرالدین شاه را با ریزه کاری های مورد نیاز کارگردان و بدون غلو ودرشت نمایی های مرسوم این دست آثار ایفا کند.

شاید ستاره تیم حسن فتحی درکنار بازیگران کاربلدی چون غزل شاکری، مهدی پاکدل، سمیرا حسن پور، ستاره پسیانی ، هومن برق نورد ، پریناز ایزدیار، رعنا آزادی ور و ... مریلا زارعی باشد که بی تردید در اوج بلوغ دوران بازیگری اش یکی از نقش های طلایی کارنامه اش را برای حسن فتحی ایفا می کند. از سوی دیگر امیر جعفری نیز در نقش میرزا آقا خان نوری تمام تجارب بازیگری اش در تئاتر را به کار بسته تا در عین خباثت نقش شیرینی ها و بامزگی های کاراکتر را نیز در ویترین خود به تصویر بکشد.

اما در بحث کارگردانی سریال باید گفت: فتحی در این مجموعه نمایشی جدا از توجه ودقت بر روی بازی ها به دنبال این بوده است که با قاب بندی های متفاوت و دکوپاژی به سمت زیبایی شناسی  برای یک اثر تاریخی تماشاگرش را به زمان مد نظر و البته جغرافیای روایت داستان نزدیک تر کند.

شاید نتوان به راحتی از کنار این موضوع گذشت که سریال جیران در دیالوگ نویسی یک نمونه جدید است چرا که با ترکیبی از جملات آهنگین و روائی در کنار جملات به روز قرار است تماشاگر دیالوگ نویسی معمول کلاسک در این آثار  آسیب نبیند و از شنیدن دیالوگ های شعرگونه خسته نشود.

تقسیم بندی اتفاقات  و گره گشایی ها در قسمت های مختلف هوشمندانه اتفاق افتاده است و شاید تنها یکی دو قسمت از سریال خالی از حوادث دراماتیک بود. اما فتحی آن قدر به کارش اشراف دارد که در اپیزود هایی که سریالش خالی از حوادث جذاب است داستان را به سمتی ببرد که تماشاگرش را در تعلیق اتفاقات پس وپیش قصه  نگاه دارد.

اگرچه داستان جیران می تواند به سمتی برود که تاریخ تا حدودی دستخوش تغییرات و بالا و پایینی ها شود اما فراموش نکنیم که فتحی برای جذاب شدن یک سریال تلویزیونی جدا از به تصویر کشیدن تاریخ باید نقاط جذاب و پرکشش سریالش را با تعاریف درام در آمیخته و اثری قابل قبول به تماشاگرش ارائه دهد.

جیران حسن فتحی حالا نمره قبولی گرفته است چرا که در بحث رنگ آمیزی شخصیت ها ، بازیگری ، سبک روایت و سر و شکل دار شدن یک سریال تاریخی تماشاگر با سریال همراه است و البته آن قدر دست کارگردان در ساخت سریالش به لحاظ امکانات باز بوده است که اثر در قامت یک اتفاق مبارک در شبکه نمایش خانگی به مخاطبش تقدیم شود.