آرمان‌خواهی سریال "کیمیا" بیشتر از واقع‌گرایی بود

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، نسرین زارعی روان شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی گفت:مجموعه کیمیا سه دوره تاریخی را پشت سر گذاشت. دوره اول انقلاب و پیش از انقلاب بود و وقایع تلخ و شیرین آن دوره تاریخی را به نمایش گذاشت و حتی خاطرات خیلی از خانواده ها از این دوران زنده شد. دوره بعدی دوران دفاع مقدس بود که دست اندرکاران فیلم بسیار هنرمندانه و با ظرافت وقایع مربوط به جنگ و پشت سنگرهای جنگی را به تصویر کشیدند. به طوریکه بسیاری از افراد جامعه که از نزدیک شاهد این وقایع نبودند و حتی نسل های پس از جنگ این حقایق را بخوبی درک کردند.

این روان شناس در خصوص دوره سوم افزود: دوره سوم که دوران حاضر را به تصویر کشید و صرفا  به اتفاقات زندگی شخصیت اصلی داستان پرداخت.

 

زارعی در ادامه گفت:این سریال در کل به لحاظ فنی و اصول هنری مورد نقد است ولی از آنجا که نقد در این حوزه ها از زمینه مورد بحث ما خارج است ما صرفا به نقد روانشناسی و اجتماعی و قدری هم روانشناسی اجتماعی فیلمنامه می پردازیم.

 

این پژوهشگر اجتماعی تصریح کرد:یکی از نقدهایی که مطرح است اینکه شخصیت اول فیلم یعنی همان کیمیا دختری است با ویژگی های فردی و شخصیتی مبارزه طلب و خود محور که گاها پیش داوری های عجولانه می کند. این شخصیت، که داستان به نوعی حول محور زندگی او می چرخد در چندین واقعه از زندگی اش براساس همین ویژگی ها تصمیم های نادرستی می گیرد. شاید داشتن این خصیصه های شخصیتی برای یک فرد انقلابی و مبارز مناسب و مطلوب باشد اما این ویژگی های بارز رفتاری او در کل الگوی خوبی برای برخی از افراد جامعه نبود. 

 

به گفته زارعی ، کیمیا در این سریال به بهانه های سست و ناپایداری آرش را برای مدت ها رها کرد و به خرمشهر رفت و یا با همین بهانه ها از او طلاق گرفت. او در ذهن خود با استناد به گفته های دیگران آرش را محکوم می کرد بدون اینکه دلیل و مدرک معتبری برای این محکومیت ها داشته باشد. به طور کلی یکی از نقاط ضعف سریال کیمیا بخش طلاق او بود. دلایل کیمیا برای طلاق کافی و قانع کننده نبود. او به سرعت طلاق گرفت و زندگی موفقیت آمیز بعدی را به سرعت آغاز کرد. این مسئله متاسفانه پیام های مناسبی را به جامعه مخابره نمی کند. چون در جامعه ما تاکید بر ازدواج و حفظ خانواده است. از این رو طلاق گرفتن نیاز به دلایل قاطع دارد یعنی زن و شوهر باید دلایل قانع کننده ای داشته باشند که دادگاه بتواند رای به طلاق آنها صادر کند. از طرفی بسیاری از زوجین که از هم جدا می شوند زندگی بعدی شان چنین کیفیتی را ندارد و حتی تبعاتی را هم به دنبال دارد.

 

این روان شناس با اشاره به نقد دیگر که به این مجموعه وارد است بیان داشت:بحث ابعاد شناختی فیلم بیشتر مورد توجه است. اگر بخواهیم به زبان ساده تر روند یک فیلم نامه را شرح دهیم بدین شکل است که هر فیلم نامه ای نخست موضوعی در آن مطرح می شود بعد به تدریج مسئله و مشکل مطرح شده و در نهایت با پایان فیلم به حل مسئله می رسد. بسیاری از فیلم های تولید کشور ما موضوع فیلم جذاب است و  به طور جدی و حرفه ای مطرح می شوند اما در پایان به حل مسئله هوشمندانه و مناسب نمی رسند. به همین دلیل هم هست که اغلب ببینده ها معتقد اند فیلم های ایرانی به خوبی و خوشی تمام می شوند و حتی می توانند پایان فیلم را پیش بینی کنند چون به جای حل مسئله ،صورت مسئله عوض می شود.

 

این روان شناس و پژوهشگر اجتماعی ادامه داد:فیلم کیمیا هم مستثنی از این قاعده نبود آرش پدری بود که آزاده را عاشقانه و به شیوه یک پدر اصلی بزرگ کرد ولی چون فیلم به پایان نزدیک می شد و آزاده می بایست تصمیم بگیرد که پیش کیمیا در ایران بماند یا به فرانسه برود طی یک توطئه و حادثه ای آرش به قتل رسید و آزاده در نهایت در ایران ماند.

 

به گزارش برنا به نقل از آستان، زارعی افزود: هرچند ما جامعه ای آرمانگرا داریم و همه افراد جامعه بر آرمان هایشان پایبند اند. اما درصد واقع گرایی افراد جامعه ما بیشتر از آرمان خواهی شان است و این مسئله است که در آنها تناقض به بار نمی آورد. افراد جامعه ما بیشتر دوست دارند یک داستان از زندگی واقعی یک شخصیت تماشا کنند تا یک افسانه را. بنابراین اگر آرمان ها از واقعیت ها خیلی فاصله داشته باشند فیلم به حاشیه می رود. آزاده که در کشور فرانسه در حال گرفتن تخصص از یک دانشگاه معتبر است به ناگاه درگیر وقایعی شده و در نهایت درس و تخصص را کنار گذاسته و تصمیم به ماندن می گیرد. این تصمیم چندان نزدیک به واقعیت نیست از همین رو است که در پایان برخی فیلم ها و سریال ها درصد زیادی از بینندگان یا ادامه تماشای فیلم را رها کرده و یا آن را سریالی با پایان ضعیف ارزیابی می کنند. 

 

گفتنی است،در نهایت یادمان نرود که همیشه پایان خوش به معنای پایانی خوب برای یک داستان نیست گاه در بطن یک ماجرای تلخ درسی است که در شیرینی خوشی ها نمی گنجد.