سختی‌ها را کنار می‌زنم و به هدف‌هایم می‌رسم/ تا قبل از پرتو آذر مدال آسیا برای بانوان رویا بود

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، فروزان عبداللهی عرب، بانوی جوان تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان که به عنوان تنها نماینده رده سنی بزرگسالان دوچرخه سواری در بخش بانوان به رقابت های قهرمانی آسیا پیست 2019 اندونزی اعزام شده بود پس از بازگشت از رقابت های قهرمانی آسیا با حضور در روابط عمومی فدراسیون دوچرخه سواری گفتگو ویژه ای را با سایت فدراسیون دوچرخه سواری انجام داد.فروزان عبداللهی عرب در آخرین روزهای سال 1377 در شهر اهواز به دنیا آمده و از سال 1392 به صورت حرفه ای وارد رشته دوچرخه سواری شده است.

*چرا دوچرخه سواری را انتخاب کردید؟

ناخواسته شد!من از خردسالی در ورزش بودم، نه اینکه ورزش کنم اما خانواده من علاقه خاصی به ورزش دارند و مادرم همیشه ورزش می کند و پدرم هم خیلی پیگیر ورزش می باشد برای همین از کودکی به ورزش علاقه داشتم و با ورزش بزرگ شده بودم.حدود پنج سال پیش بود که شرکت صنایع فولاد به مناسبت 22 بهمن مسابقه دوچرخه سواری در دو رشته 200متر و 500متر برگزار کرد و من موفق شدم تایم خوبی را ثبت کنم،برای همه جالب بود که تایم های من با تایم های دوچرخه سوارانی که در تیم استان بودند بسیار نزدیک بود برای همین آقای سلامی که مربی وقت استان بودند به مادرم گفتند من را بیاورند تا تمرین های دوچرخه سواری را انجام دهم من هم قبول کردم اما اصلا جدی نگرفتم و برای تفریح به تمرینات می رفتم اما بعد چند روز گفتن که برای شرکت در مسابقات لیگ کشوری انتخاب شده ام من هم به اتفاق مادرم در مسابقات شرکت کردم و در عین ناباوری موفق شدم مدال طلا را در رده سنی جوانان بگیرم البته هنوز وارد رده سنی جوانان نشده بودم.همین موضوع باعث انگیزه من شد تا ادامه بدم.

*چگونه به تیم ملی راه پیدا کردید؟

در همان سال اول که تو لیگ شرکت کردم به اردوی قهرمانی آسیا 2014 دعوت شدم برای شرکت در رقابت های قهرمانی آسیا قزاقستان اما نفرات دیگر بهتر از من بودن و برای اعزام انتخاب نشدم.از همان اردو تا الان در تمام اردوها دعوت شده ام.

*چرا در رشته کورسی ادامه دادید و تا امروز در چند قهرمانی آسیا شرکت کرده اید؟

در اهواز و استان خوزستان هیچ امکانات و مسیری برای رشته کوهستان و رشته های دیگر دوچرخه سواری به جز کورسی وجود ندارد البته در بخش کورسی هم فقط پیست هست و شرایط برای تمرین در جاده وجود ندارد به همین دلیل من برای زندگی و تمرین از 18 سالگی به تهران نقل مکان کردم.به رشته سایکل کراس خیلی علاقه دارم و امیدوارم در ایران این رشته برگزار شود تا بتوانم در رقابت هاش شرکت کنم اما دوچرخه سواری کورسی را خیلی دوست دارم چون هم سرعت زیادی دارد و هم هیجان بسیاری.

*ورزش حرفه ای مشکلی برای تحصیل تان بوجود نمی آورد؟

اگه نخواهم دروغ بگم خیلی سخت است اما من در رشته ای که مورد علاقه من است تحصیل می کنم برای همین از سختی هاش کاسته می شود.در حال حاضر در مقطع کارشناسی رشته تربیت بدنی تحصیل می کنم و تا پایان ارشد هم ادامه می دهم اما بنظرم برای دکتری باید پس از دوران ورزش حرفه ایم اقدام کنم چون هم هزینه و هم زمان بسیار زیادی می برد.

*نقش خانواده در ادامه ورزش شما چقدر است؟

قبل از هر چیزی باید از خانواده خودم تشکر کنم،هرچه دارم و به هرکجا که برسم مدیون خانواده ام هستم.تمام برنامه های خانواده من و زندگی ما براساس برنامه تمرین و برنامه های من هست و کل زندگی خانواده بر اساس زندگی من می چرخد.خواهر و مادر من هم بسیار به ورزش علاقه دارند و همین موضوع باعث شده تمام خانواده با ورزش کردن من موافق باشند و من را حمایت کنند.

*دوچرخه سواری سخت است؟

هر رشته ورزشی سختی خودش را دارد اما دوچرخه سواری بسیار سخت است مخصوصا با شرایط ارزی که در حال حاضر وجود دارد و یک دوچرخه معمولی حدود 40میلیون تومان شده است برای ورزشکاران مثل من که فقط خانواده ام حمایتم می کنند بسیار سخت شده ورزش کردن و از طرف دیگر چیزی که خیلی باعث ناراحتی آدم می شود زخم زبان هایی است که اطرافیان می زنند اما من هدف بزرگی دارم و با تمام تلاش همه ی سختی ها را کنار میزنم و به هدف هایم می رسم.همیشه گرفتن مدال موفقیت نیست مهم ترین چیز برای انسان رضایت از عملکرد خودش است.

*برای آینده چه برنامه هایی دارید؟

اول از هرچیز رسیدن به مدال قهرمانی آسیاست چیزی که برای دختران دوچرخه سواری تا پیش از کسب مدال پرتوآذر در کوهستان آن را فقط یک رویا می دانستند ولی الان دیگر دست یافتنی است و بعد از آن هم من همچون هر ورزشکار دیگری آرزوی حضور در قهرمانی جهان و المپیک را دارم و با تمام توان برای رسیدن به اهدافم تلاش می کنم، امیدوارم مزد تلاش هایم را بگیرم.

*در مورد قهرمانی آسیا اندونزی صحبت کنید!

من از رکابزدن خودم راضی نیستم و باید بهتر از این پا می زدم اما دیگر گذشته است و از لحظه ای که از چرخ پیاده شدم به فکر رقابت های بعدی بودم و تلاش می کنم تا بتوانم همچون سال های پیش آمادگی خودم را حفظ کنم که به اردوهای تیم ملی دعوت شوم.قهرمانی آسیا 2019 بسیار سطح بالایی داشت و شرکت کنندگان در بخش اومینیوم هم نسبت به سال های قبل بیشتر بودن ، به هرحال سال المپیک است و کشورها با تمام توان خود حضور پیدا کرده بودند.من هم تمام تلاش خودم را می کنم تا با کمک مربی خودم و حمایت های فدراسیون انشاالله روز به روز فاصله ای که با رقبایم دارم را کمتر کنم.خدا را شکر من سن کمی دارم و هنوز در اوایل راه ورزش حرفه ای ام هستم.

*سخن پایانی...

از خانواده و مربی خودم تشکر می کنم، در همه شرایط من را حمایت کردند و در کنارم بودند و از صمیم قلب امیدوارم همه ی بانوان ایرانی به ورزش روی بیاورند و در زندگی شان جایی برای ورزش کردن قرار بدهند.