غفور جهانی: بزرگترین ظلم را خودم به خودم کردم!

به گزارش سرویس ورزشی برنا، غفور جهانی گفت: جوانانی که امروز در سن 15 سالگی قرار دارند شاید مرا نمی شناسند و در عین حال افرادی که سن و سالی از آنان گذشته به دلیل شناختی که از من دارند احترامم را دارند.

وی یادآور شد: این خصلت انزلی چی ها است که همواره احترام افرادی را که در ورزش برای آنان زحمت کشیده اند را نگه می دارند. 60 درصد ملوانی ها هنوز عکس های مرا در منازلشان دارند و بسیاری از بزرگترها امروز دلیل آشنایی نسل جوان با من هستند.

جهانی ادامه داد: سال 1328 در انزلی به دنیا آمدم و یک فرزند پسر و یک فرزند دختر دارم.

جهانی درباره علاقه مردم انزلی به فوتبال گفت: علاقه مردم روز به روز به فوتبال بیشتر شده و تمام وجود مردم انزلی تیم فوتبال ملوان است؛ به رغم تغییرات ایجاد شده در انزلی از عشق مردم به ملوان کم نشده است.

این پیشکسوت فوتبال کشور یادآور شد: پدرم صیاد بود و از 7 سالگی کار و دست فروشی می کردم و به مسافران نان و مربا و کره می فروختم و امرار معاش می کردیم.

جهانی ادامه داد: فوتبال در خون مردم انزلی است و مردمی که در حاشیه بندر زندگی می کنند اساساً حس فوتبالی دارند و از کودکی با فوتبال عجین هستند.

وی تاکید کرد که 80 درصد ریشه فوتبال ایران در انزلی به وجود آمد و زمانی که روس ها در انزلی بودند و فوتبال بازی می کردند علاقه مردم انزلی به این ورزش شکل گرفت.

پیشکسوت تیم فوتبال ملوان یادآور شد: 11 ساله بودم که فوتبال بازی می کردم و همانند بسیاری از بازیکنان بزرگ ملوان از زمین شهاب شروع کردم؛ انزلی را همه با نام ملوان می شناسند و این باشگاه که در سال 1348 تاسیس شد در ابتدا در تست نیروی دریایی بود و در نهایت به درجات متعالی رسید.

جهانی با یادآوری اینکه وقتی عکس های خود را می بینم افسوس می خورم گفت: من از علی پروین 20 سانتی متر بلند تر بودم؛ برخی می گفتند که پروین به من پاس نمی دهد در صورتی که گل استرالیا را با پاس پروین زدم و سه پاس از مجموع شش گلی که در مرحله مقدماتی جام جهانی زدم را پروین به من داد.

وی درباره مخالفت های پدرش برای حضور او در فوتبال توضیح داد: بارها از سوی پدرم از بازی فوتبال منع شدم و او تاکید داشت که درس بخوانم از اینرو وقتی می خواستم فوتبال بروم خواهرم ساک ورزشی ام را به منزل یکی از آشنایان می برد و از آنجا به فوتبال می رفتم.

این بازیکن اسبق فوتبال ادامه داد: پدرم در بازی با پاکستان فهمید که من فوتبال بازی می کنم و وقتی 19 ساله بودم به ورزشگاه آمد و از آن به بعد توانستم آزادانه فوتبال بازی کنم.
جهانی از بهمن صالح نیا به عنوان نخستین مربی اش یاد کرد و گفت که الگوی وی در فوتبال ایران مرحوم دهداری بوده است.

وی قهرمان دوران زندگی اش را مادرش دانست و گفت که او یک مادر نمونه است که در هر شرایطی از فرزندانش حمایت کرده است.

این فوتبالیست ادامه داد: کسی در دوران فوتبالی به من ظلم نکرد بجز خودم، من می توانستم به استقلال یا پرسپولیس بروم اما این کار را نکردم و در انزلی ماندم؛ در آن سال ها از ملوان 150 تومان حقوق می گرفتم در نهایت در سال 54 برای 5 سال حضور در ملوان مقرر شد سالی 5 هزار تومان بگیرم اما در نهایت 15 هزار تومان گرفتم.

جهانی توضیح داد: این در حالی بود که در همان زمان پرسپولیس 150 هزار تومان و تراکتور سازی 250 هزار تومان با بازیکنان قرارداد می بست اما در نهایت این محبت مردم این موضوع را برایم جبران می کند.

وی در ادامه به گلزنی اش به تیم پرسپولیس در دقیقه 88 اشاره کرد و گفت که استقلالی ها پس از این گل لباسی با عدد 88 را به عنوان یک نماد درآوردند و من نیز نام بوتیک خود را 88 گذاشتم؛ در آن زمان در کنار فوتبال بوتیک دار بودم و هر هفته یک روز به مغازه ام می رفتم که با حجم علاقه مندان روبرو می شدم.

گلزن تیم ملی به استرالیا درباره لقب شیر گیلان نیز توضیح داد: ایرج علیزاده گزارشگر رادیو پس از برد چهار بر صفر ملوان برابر اهواز این لقب را به من داد؛ بعضی روزنامه ها در همان زمان عکس مرا کنار تصویر شیر گذاشتند و این لقب روی من ماند.

جهانی درباره برخورد بازیکنان در تیم ملی با وی نیز یادآور شد: من تنها شهرستانی تیم ملی بودم و بقیه فوتبالیست ها اگر شهرستانی هم بودند در تیم های تهرانی بازی می کردند اما در تیم ملی لهجه ملاک نبود و به من گفتند اگر بمانی و زحمت بکشی به نتیجه می رسی.

وی در ادامه از قانون ممنوعیت بازی بالای 27 سال ها در تیم ملی صحبت کرد. این فوتبالیست در این باره یادآور شد: حسین آبشناسان رییس فدراسیون در سال 57 این قانون را باب کرد که من درآوردی بود و من و دیگر بازیکنانی همچون ناصر حجازی و پروین کنار رفتیم و بعد لغو آن پس از یکسال و نیم دیگر به تیم ملی برنگشتیم.

این بازیکن پیشکسوت فوتبال کشور درباره اهدای منزل به بازیکنان تیم فوتبال پس از صعود به جام جهانی گفت که این آپارتمان ها در اکباتان بود و هر بازیکن می توانست با پرداخت 50 هزار تومان صاحب آن شود و قیمت اصلی این آپارتمان ها 100 هزار تومان بود.

جهانی درباره صعود ایران به جام جهانی در سال 98 و گلزنی خداداد عزیزی یادآور شد که وقتی خداداد گل زد گویی بار دیگر من به استرالیا گل زدم و اشک در چشمانم جمع شد؛ معتقدم حضور برای نخستین بار در جام جهانی دشوار بود زیرا در آن زمان فقط یک تیم از آسیا و اقیانوسیه به جام جهانی راه پیدا می کرد و اگر این شرایط امروز حاکم بود ما تا سه دوره دیگر هم به جام جهانی نمی رفتیم.

در ادامه برنامه روزی روزگاری کلیپی از اکبر میثاقیان پخش شد. میثاقیان از ناراحتی غفور جهانی به دلیل پیوستن وی به ملوان با دستمزد 30 هزار تومان صحبت کرد.

جهانی در این باره با تایید صحبت های میثاقیان ادامه داد: قرارداد من خیلی ناچیز بود اما مشکلی با میثاقیان نداشتم و 2 گل از 30 گل فصل 57 را نیز با پرتاب اوت وی زدم هرچند او دفاع مستحکمی هم بود.

وی درباره تشکیل استقلال ملوان و صحبت ها و حواشی پیش آمده در این باره توضیح داد: ما این تیم را تشکیل دادیم که رقیبی برای ملوان باشد و به پیشرفت این تیم کمک کند و به هر حال ما به ملوان تعصب داشتیم حتا مراقب به ساق بچه های ملوان هم بودیم و با توجه به شرایط موجود مجبور به راه اندازی آن تیم بودیم.