«هایپاور»، ناتوان در ترسیم واقعیت

سالهای میانی جنگ­ تحمیلی است و به سبب محدودیت های موجود در زمینه ادوات نظامی نیروهای پدافند نیروهای هوایی ارتش آسیب پذیر شده اند. سرهنگ ستاری تلاش می­کند در مشورت و هم­فکری با سایر فرماندهان، راهی برای برون رفت از این مشکل پیدا کند. ایشان تصمیم می­گیرند با اجرای طرحی زمین بازی را تغییر دهند و نقطه ضعف موجوددر سیستم را به نقطه قوت آن تبدیل نمایند. اجرای این طرح با برخی داستانک­های فرعی تقویت شده است.

در آثار جنگی و نظامی از این دست شناخت کافی از فضای حاکم بر روابط انسانی مجموعه، توجه به جزییات در میزانس­ها، تاثیر به سزایی در واقع نمایی محیط انتخابی دارد. آنچه فیلم «های­پاور» روایت می­کند بخشی کوچک از رشادتهای دلاورمردان ارتش جمهوری اسلامی در نیروی هوایی در زمینه پدافند است که طی عملیات والفجر هشت به نمایش گذاشته شده است. این اثر به سبب ضعف شدید در فیلم نامه، فضاسازی شتابزده و بی‌­توجهی به جزییات لازم برای باورپذیری فیلم نتوانسته پیام خود را به صورت کامل و جذاب بیان نماید.

در «هایپاور» بازی­های کلیشه­‌ای و تصنعی، منطبق نبودن همه جزییات با واقعیت سبب شده که سوژه و داستانی مهم، نتوانسته تاثیرگذار باشد و با مخاطب خود ارتباط برقرار نماید. «هایپاور» پنجمین اثر جشنواره چهل و یکم است که به نقش و نفوذ منافقین درکشور در دوران جنگ تحمیلی اشاره دارد، اما در این بازنمایی تصویری بسیار پیش پا افتاده و کلیشه ای از منافقین ارائه کرده است.

رقیه محمدزاده

انتهای پیام/