هنر مفهومی در ایران ۷۰۰ سال قدمت دارد

به گزارش خبرگزاری برنا، جمشید بایرامی، عکاس و ویدئوآرتیست در کارگاه «فهم زیبایی شناسی و ویدئوآرت» که چهارشنبه صبح در نگارخانه پیرسوک شیراز برگزار شد با اشاره به لزوم توجه به هنرمفهومی در ایران پیشینه این هنر را پیش از آنکه در غرب از دهه ۵۰ میلادی مطرح شود، متعلق به ایرانی ها عنوان کرد و توضیح داد: در گذشته خانه های ایرانی دارای طاقچه ای بود که معمولا حاوی ساعت، گلدان، قاب عکس خانوادگی و ... بود. همه اینها در کنار یکدیگر مفهومی را در یک قاب حاوی زمان، مکان، تاریخ، هویت و ... را می رساند.

بایرامی دیگر نمونه هنرمفهومی ایرانی را فرش دانست و افزود: قالی ایرانی نیز در کادرهایی که کنار یکدیگر قرار گرفته حاوی تمامی عناصر هنر مفهومی است.

این هنرمند عکاس با توجه به شیوه اجرا و نوع اکران عکس که برای عکاس از اهمیت بالایی برخوردار است، تاکید کرد: دنیای امروز این چنین نیست که مانند گذشته نمایشگاه ها با تعداد زیادی اثر برگزار شود. زیرا می شود با یک قاب عکس هم نمایشگاه برپا داشت.

وی درباره ویدئوآرت، گفت: ویدئوآرت در حقیقت دارای ذات عکاسانه است و نه فیلم مستند و نه فیلم داستانی است.

بایرامی پیرامون تفاوت ویدئوآرت و فیلم کوتاه، عنوان کرد: ویدئوآرت فیلم های بدون فیلمنامه است بدین شیوه که درون لوکیشن قصه قرار دارد.

خالق مجموعه عکس های حج پیرامون اصالت عکس هم اشاره کرد و افزود: در عکس می توان دخل و تصرف اندکی کرد اما چنانچه ماهیت اثر با نرم افزارهای ویرایش دست برده شود دیگر این عکس اصالت ندارد.

بایرامی در توضیح این موضوع به اصالت گبه در مقابل فرش ماشینی اشاره کرد و گفت: گبه با احساس بافنده و بداهه بافته می شود درحالیکه فرش ماشینی با استفاده از ماشین و رایانه تولید نهایی انجام می گیرد. آنچه در عکس قرار دارد را نمی شود مورد دستکاری قرار داد، اما می توان به وسیله فتومونتاژ کار دیگری ارایه داد و از مرکز عکس رها شود.

وی کارگردانی در عکس را در عین حال فارغ از دستکاری در عکس عنوان کرد و افزود: برای رسیدن به یک لحظه خوب و مناسب عکاس این امکان را دارد کارگردانی عکس کند. اما نباید کاری کند که زیبایی اثر از بین برود و اصالت آن زدوده شود.