ضرورت توقف درگیری ها و رفع اختلاف ها در جامعه سینمایی

کسی که بگوید در سینمای ایران فساد نیست، دروغگویی بزرگ است. شخصی هم که ادعا کند همه این سینما فاسد است، دروغگویی به مراتب بدتر و بزرگ‌تر از دروغگوی اولی است. فساد در سینمای ایران وجود دارد، همان طور که در صدا و سیما، تئاتر و دیگر مراکز. مگر در سازمان‌های دیگر فساد وجود ندارد؟ 

هر از گاهی شخصی یا گروهی ادعا می کند سینمای ایران و اهالی آن خدای نکرده فاسدند. گروهی هم در مقابل آنان صف کشیده و می گویند که اصلا در سینما فساد وجود ندارد. هر دو گروه‌ یا دروغگویانی مفسده جویند یا خام اندیشانی ساده لوح که آلت دست دیگران قرار گرفته و یا فرصت‌طلبانی که می‌خواهند از جو ملتهب و آب گل‌آلود، برای خود منفعتی کسب کرده و به آب و نانی شبهه‌ناک برسند. 

آیا برای ریشه‌کن کردن فساد باید آن را در بوق و کرنا کرد؟! یا روی آن سرپوش گذاشت و برای حفظ منافع کتمان کرد؟ مطمئناً هیچ‌ کدام. برای جلوگیری از فساد و ریشه‌کن کردن آن باید اصولی برخورد کرد. 

سینمای ایران یک خانواده بزرگ است، منتهی خانواده‌ای که برخی از اعضایش تاب تحمل یکدیگر را ندارند. هر انسان و گروهی برای خودش عقاید و آرمانی دارد، هر کس یا گروهی که بخواهد عقایدش را به زور به طرف دیگر تحمیل کند، خواه یا ناخواه رویارویی به وجود خواهد آمد. این اصلی است که بی‌تغییر از آغاز خلقت تا عصر حاضر وجود داشته و تا این جهان گذرا برقرار است وجود خواهد داشت. همیشه اختلاف عقیده و سلیقه وجود داشته است،اما آنچه یک جامعه را اصلاح کرده و به سمت پیشرفت و صلاح هدایت می‌‌کند، تحمل عقاید دیگران و آزادمنشی است. باید بین همه بحث اصولی باشد، زیرا تضارب آرا باعث حرکت رو به جلوی انسان و جامعه می‌شود، اما تکروی سقوط را به دنبال خواهد داشت. این حرف ما نیست، گواه بی‌انکار تاریخ است.

وقتی که یک مفسده کوچک در سینمای ایران توسط یک یا چند نفر اتفاق می افتد ، باید همان لحظه اهالی سالم سینما و ریش سفیدان آن ،بدون سروصدا جلوی آن را گرفته و با فاعل این فعل برخورد کنند تا شیوع پیدا نکند. 

متأسفانه به خاطر اختلافاتی که اهالی سینما با یکدیگر دارند ، این اتفاق نیفتاده و نمی افتد. برای همین تا یک مفسده کوچک پیدا می شود، عده‌ای بیهوده فریاد زده و گلوی خود را جر می دهند که کل سینمای ایران فاسد است، در حالی که چه بخواهند و چه نخواهند، خود نیز جزوی از این سینما هستند! گروه مقابل نیز چون با این عده در جنگ است، برای اینکه جلوی آنان کم نیاورند، سعی در کتمان مفسده داشته و از آن بدتر از شخص مرتکب و کار ناشایست او حمایت می کنند! این برخورد دوگانه متأسفانه باعث شیوع فساد شده و می شود . وقتی دامنه فساد به بیرون از خانواده سینما کشیده شود، دیگران هم به خود جرأت داده و در این مسئله دخالت می کنند. آیا اگر این مشکل در خانواده سینما و در سکوت و آرامش حل می‌شد بهتر بود یا اینکه موضوع پیش مردم علنی شده و پرونده‌هایش در دادگاه و کلانتری‌ها باز شود؟ 

اکثر خانواده سینمای ایران انسان‌هایی هستند که سعی دارند خود را از فساد دور نگه‌داشته و پاکیزه زندگی ‌کنند. گناه آنان چیست که باید در آتش اختلافات این گروه های دور از اندیشه و متخاصم بسوزند؟ به چه جرمی آنان را در جامعه مفسد معرفی کرده و می کنند؟ آیا مفسده عده‌ای قلیل در سینما را باید به پای همه نوشت؟ آیا باید این موضوع را در بوق و کرنا کرد و همه سینما را به یک چوب راند؟ آیا باید دمل مفسده را کتمان و پرورش‌ داد تا دهان باز کرده و بوی تعفن‌اش دامن بیگناهان را نیز بگیرد؟ چرا با دست خود زندگی، کار و هنر خویش و دیگران را زیر سوال برده و نابود می‌کنید؟ چرا باید آنانی  که پاک زندگی کرده و می‌کنند در آتش اختلافات بسوزند و خاکستر شوند؟ سینمای ایران بیمار و رو به موت است، برای اینکه برخی از اهالی آن، به جای فیلمسازی، اشاعه فرهنگ و احیای آن، به جان هم افتاده و درصدد حذف یکدیگرند. سینمای ایران به همه سینماگران با هر عقیده و فکری احتیاج دارد تا روی پا بایستد. به جای اینکه به تن و روح بیمار سینمای ایران مدام سنگ بزنید، دست آن را بگیرید و از بستر بیماری بلند کنید، زیرا بدون سینما، شما هم وجود نخواهید داشت، اگر به سینما رحم نمی‌کنید به خودتان رحم کنید!

نویسنده: سیدرضا اورنگ