کرونا بلای مضاعف بر جان کارگران

چهل و اندی سال پیش اعتصاب کارخانه جنرال موتورز را سامان می‌دادیم، به خیابانها آمدیم. در مقابل درب وزارت کار تحصن کردیم و جلوی خانه کارگر که اتحادیه سندیکاهای کارگری بود به اعتراض نشستیم. چند سال بعد به عنوان نماینده کارگران در شورای عالی کار برای مزد چانه‌زنی می‌کردم. گویی مسایل دیرین کارگری هیچ گاه بوی کهنگی نمی‌گیرد.

امسال کرونا نیز بلای مضاعف بر جان کارگران شد. قبلا نوشتم کرونا در مقابل جان انسانها، طبقه نمی‌شناسد اما گویی این ویروس هم ناعادلانه‌ عمل می‌کند. امروز کرونا بیشترین لطمه را بر زندگی کارگران بخش خدمات، روزمزدها، دستفروش‌ها، آشپزها و.‌.. وارد کرده است.

انقلاب صنعتی فقط جهان توسعه‌یافته و عقب‌مانده به جای نگذاشت بلکه در درون هر جامعه آنان که کار با جان می‌کنند و جان‌کار شدند یک طبقه و دیگران هم در طبقات دیگر جای گرفتند. یعنی دو شمال_جنوب شکل گرفت. یک شمال_جنوب توسعه یافته و عقب مانده و دومی شمال_جنوب کارگر و دیگران.

این ساختار تولیدی_اجتماعی به نحوی شکل گرفت که امروز هم که نگاه می‌کنم انگار همان مسایل دیروز شورای عالی کار، دغدغه امروز هم هست.... تلاش زیادی برای جبران فاصله‌ها و عقب‌ماندگی‌ها صورت گرفت. اما هرچه می‌دویم هنوز کار زیادی در پیش‌رو داریم. آیا می‌توان روزی این ساختار اقتصادی و اجتماعی آنگونه بنا می‌شود که فاصله‌ها چنین جانکاه نباشد؟