فریدون گله و سینمای اجتماعی ایران

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، گله یکی از کارگردان های موج نوی سینمای ایران است که با ویژگی های اجتماعی انتقادی فیلم هایش در بسط و گسترش سینمای موسوم به خیابانی نقش زیادی ایفا کرده است.

سینمای خیابانی ایران درست مقابل سینمای فارسی بود. قهرمان سینمای خیابان ایرانی فقیر بود اما مثل علی بی غم و کاراکترهای مشابهی که فردین بازی می کرد این فقررا مایه آرامش نمی دانست. معترض بود و برای بیان اعتراض مقابل تمام مظاهر مدرنیته می ایستاد. برخلاف علی بی غم قناعت نمی کرد و به دنبال احقاق حق بود و تلاش می کرد حق خود را از حکومتی که حقوقش را سلب کرده بگیرد.

قیصرنماد این جریان شد و فریدون گله بعدها در فیلم کندو این گونه سینمایی را به اوج کمال خود رساند.اما تا قبل از آن به خاطر شکست فیلم شب فرشتگان مجبور شد با نوشتن فیلمنامه برای سینمای فارسی روزگار بگذراند. به همین خاطر نام او در تیتراژ بسیاری از فیلم های فارسی به عنوان نویسنده مشاهده می کنیم.گله استعداد عجیبی در داستان پردازی دارد.

این یک نقل قول مشهور درباره فریدون گله است که او بدون هیچ سناریویی به دفتر تهیه کننده ها می رفت و از روی کاغذسفید چنان داستان ها را با جزئیات برای آنها تعریف می کردکه راضی می شدند و با او قرارداد می بستند. این نبوغ بعدها بسیار به کمک او آمد تا در بدنه سینمای ایران دوام بیاورد و با نوشتن تعداد زیادی فیلمنامه مهیای ساخت دومین فیلم خود کافر شود.

کافر با جمله ای از نیچه آغاز می شد:«چقدر سخت است تنها بودن، تنها ماندن  و تنها جنگیدن، اما فقط چنین بذری است که حقیقت به جود می آید.»

فیلم در واقع تقابل دو قشر جدید از لمپنیسم در جامعه ایران است. مهرگیاه پاسخ به نیازهای عرفانی گله است. شخصیت زن فیلم بیش از هر چیزشخصیت اثیری بوف کور هدایت را به یاد می آورد. زنی که در عین زیبایی ویران می کند. کندو از هر نظر فیلم گزنده و تکان دهنده ای است. نقد صریحی است بر شکاف طبقاتی ایجاد شده در عصر پهلوی ، هیچ فیلم دیگری با قدرت کندو  نتوانسته این شکاف را به تصویر بکشد. او با ساخته هایش گونه ای از سینمای اجتماعی را پایه گذاری کرد که در ایران بی سابقه بوده است.