آغاز یک پایان

به گزارش سرویس ورزشی برنا، وقتی تورج حق وردی در سوتش دمید؛ اسکوربورد ورزشگاه نتیجه 1-0 را نشان می داد. پرسپولیس بازهم فاتح دربی شد. آن ها بعد از حدود 19 سال به دومین برد پیاپی خود مقابل استقلال دست پیدا کردند.  و نکته مهم تر چیز دیگری بود. امیر قلعه نویی بازهم باخت. بازهم به یک تیم سرخ پوش. بازهم در دربی و حالا دیگر لقب رفت و برگشت برازنده اوست.

اما واقعا امیر را چه شده؟ فاتح 4 لیگ برتر فوتبال کشورمان، حالا برای دومین سال پیاپی از گرفتن سهمیه آسیایی هم عاجز مانده است.

امیری که رکورد 12 دربی بدون باخت را به نام خود ثبت کرده بود؛ حالا در دو شهرآورد آخرش 2 باخت اسفناک به کارنامه مربیگریش سنجاق شده است.

این پازل رو به افول را وقتی کنار هم می چینیم؛ به این نتیجه می رسیم که انگار دوران ژنرال به پایان رسیده است. دوران حکمرانی بچه نازی آباد تهران در آستانه تمام شدن قرار گرفته است.

این پایان، علت های متفاوتی می تواند داشته باشد. شاید رکوردهای دست و پاگیر امیر او را محتاط کرده است که دیگر نمی تواند تصمیمات خاص چند سال پیشش را که اکثر اوقات باعث پیروزیش می شد را تکرار کند.

قلعه نویی دیگر آن جرات گذشته را ندارد. جراتی که به میثم بائوی جویای نام برای اولین بار در دربی بازی داد و او را ستاره میدان کرد؛ حالا به کسی تبدیل شده که به پدیده این روزهای تیمش(محسن کریمی) یک دقیقه هم بازی نمی دهد.

البته این تنها علت افول امیر نیست.

دلیل دیگری که ما را به این نتیجه می رساند که قلعه امیر قصه ما دیگر ژنرال ندارد؛ این است که تفکرات او قدیمی مانده و به روز نشده است. تفکراتی که هر گاه به مشکل می خورد فقط می تواند به جلو رفتن حنیف دستور دهد و به بازی هوایی روی بیاورد. و دیگر هیچ.

حالا دیگر امیر بین هواداران هم محبوب نیست. چند هفته ای می شود که حیا کن رها کن به گوش می رسد و شاید قلعه نویی دیگر مجالی برای ماندن در تیم محبوبش را نداشته باشد. شاید دیگر باید شاهد پایان دوران امیر باشیم. آغاز یک پایان.