دل نمی دونه چه کنه با این همه غم

به گزارش خبرگزاری برنا، 9 مرداماه امسال کوچ محمد نوری پنج ساله می شود. هنرمندی که هنوز بسیاری از شاگردان ودوستادرانش رفتن اش را باور نکردند. شاید نمی خواهند بپذیرند که آن صدای خاموش است و دیگر کسی برایشان از رنج دوران و جان مریم نمی خواند.

صدای مخملی وگرم استاد محمدنوری را کم تر کسی است که از یاد ببرد. همانگونه که اهالی شعر و ادب می گویند: تنها صداست که می ماند. این چنین است که هنوز بعد از 5 سال بسیاری هنوز تو بمانو جانمریم چشماتو وا کن را زمزمه می کنند.

بعد از مرگ استاد محمد نوری جایی بزرگ در عرصه موسیقی ایران خالی ماند که هیچ کس آن را پُر نمی کند. سخت است جایگزین شدن جای کسی که خودش ستون و اساس آواز و صدا بود. می توان به جای خالی استاد افتخار کرد و به یادش زمزمه کنیم:

باز دوباره صبح شد من هنوز بیدارم

ای کاش میخوابیدم تورو خواب میدیدم

خوشه غم توی دلم زده جوونه دونه بدونه

دل نمی دونه چه کنه با این همه غم

وای نازنین مریم وای نازنین مریم