دست درازی ممنوع!

خبرگزاری برنا_ مصطفی فراغت

در کتاب فوتبال علیه دشمن آمده؛ «فوتبال چیزی فراتر از محبوب ترین بازی جهان است، فوتبال بازی زیبایی است که جنگ ها را آغاز می کند و به پایان می رساند. جرقه های انقلاب را زده و خیلی ها را در قدرت نگه داشته.»
می بینید که فوتبال حقیر نیست. زیباست. قدرتمند است. صنعت است. بنگاه اقتصادی است. اما اینجاست که حقیر شده. آن هم بخاطر مدیرانی که  میلیاردی خرج می کنند و هیچ برنامه ای ندارند.   
خنده دار نیست فوتبال با همه ی ظرفیت پیدا و پنهانی که دارد کاسه گدایی بگیرد و با حقارتِ تمام، کمک بخواهد؟ خنده دار نیست؟ ولی خنده دار است. به حالِ چنین فوتبالی باید گریست. برای فوتبالی که فرمانش در دستِ دانه درشت هایی ست که با وَلع گوشت را خورده اند و با استخوان پوکش، گردنبند زینتی درست کرده اند، باید تاسف خورد. 
و در این فضای نابرابر، چقدر کم خردی است گره زدنِ هوایِ ابری زندگی به فوتبال. آن هم گره ای کور. و چقدر حیرت آور است که بهایِ ندانم کاری و بی خردی مدیران را هواداری باید بپردازد که درِ تامین نیازهای اولیه خود عاجز است. 
اصلا چرا فوتبال نباید کمک کند. چرا نباید هر سال بخشی از قرارداد مدیران و بازیکنان برای رفاهِ آنهایی که روز و شب برای موفقیت تیم حرص می خورند، گلو پاره می کنند و جان شان را از دست می دهند هزینه شود.
چرا فوتبال انقدر حقیر شده که به جای آن که دستی بگیرد، دست دراز می کند. شاید ما عادت کرده ایم به بی اعتبار کردن. امروز برای دادنِ بدهی کمپین راه می اندازیم و لابد فردا کمپینی دیگر با عنوان هر خانواده ایرانی یک کیلو برنج یک کیلو گوشت راه می اندازیم تا شکم بازیکنان پورشه سوار را سیر کنیم.
 فوتبال را بیش از این خنده دار نکنید. به اندازه کافی زخم خورده، جان بی جانش را لگد مال نکنیم. این کمک خواهی ها نه نشانه همراهی ست، نه نشانه تعصب و نشانه هواداری. کلاهبرداری است. کلاهبرداری از شعور هوادارانی ست که هوایِ ابری زندگی شان را به هوایِ تیره و تارِ فوتبال گره زده اند.
این کمک خواهی ها و کمپین زدن ها نه نشانه همراهی و همدلی است، نه نشانه تعصب. دست درازی ست. دست درازی به جیبِ هوادارانی که برای تامین نیازهای اولیه شان مشکل دارند.