یادداشتى براى تاثیرگذار ترین استاد

روزهاى پر استرسى بود. بارها لیست مهمان هاى نمایشگاه را نوشتم حتى جلوى بعضى اسم ها تاکید کرده بودم که حضور نخواهند داشت ...

شماره را از یکى از دوستان خبرنگارم گرفته بودم ...

برخلاف تصورم با اولین بوق ،تلفن را برداشتند ، راستش اصلا انتظارش را نداشتم ، کمى هول شدم خودم را معرفى کردم وبراى نمایشگاه  دعوتشان کردم ...کمى سکوت کردند تا توضیحاتم تمام شود و تنها سوالى که پرسیدند این بود [خود بچه ها عکاسى کردند؟ یا شما؟]

توضیحاتم را کامل تر کردم که با کمک دوستانم دوربین هایى تهیه کردیم و به روستا فرستادیم تا بچه ها از روستایشان عکاسى کنند و تمام هدفمان این بود که با هنرشان براى خودشان مدرسه یى بسازن و شاید براى روستایشان پلى  

از ایده این نمایشگاه تعریف کردند بابت دعوت تشکر کردند و تاکید کردند که حضور خواهند داشت .

این خاطره از بهترین خاطرات عمرم بود از کسى که حتى فکر نمیکردم تلفنم را پاسخ دهد ، اینکه در افتتاحیه حضور داشته باشند و تابلویى خریدارى کردند ...

تنها یکسال و چهار ماه بعدتر افتخار شاگردى حجت الاسلام شهاب مرادى را داشتم که بى شک از تاثیرگذارترین و بى نظیر ترین استادان عمرم هستند . استادى که در کلاس ایشان  بیش از علم و فکر ، خوب بودن و مهربانى را در سطح متعالى و مرتفعى مى شناختیم

راستش با خودم فکرمیکنم گاهى حتى تصورش را هم نمیتوانید بکنید اما باید حادثه یى دست خوشبختى را بگیرد و پیش انسانى اینچنین بنشاندتات تا ببینید و حس کنید چقدر وجود یک راهنماى مهربان و صبور در زندگى هر انسانى لازم است .