گفت و گو در نوروز جوانه می زند

نوروز، همزاد تاریخ است و با آفرینش پیوند دارد. زندگی بشر همواره تحت تاثیر رسانه ها قرار داشته است. در این میان نوروز نیز در عمر دراز خود تحت تاثیر فضاهای ارتباطی قرار گرفته و حتی بر آنها تاثیر گذاشته است.

با مرور تجربه مان از نوروز، می بینیم گروهی به نوروز سنتی و تاریخی پایبند ترند و دیدوبازدید ها محور اصلی رفتار نوروزی شان را تشکیل می دهد و عده ای، نوروز را در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی آن، می کاوند و می گذرانند و البته سبک های دیگری نیز دیده می شود. باید گفت: نوروز چنان عظمت و نفوذ فرهنگی و تاریخی دارد که رسانه های مرجع را نیز تسلیم خود می کند.

در جامعه شبکه ای امروز که بر اینترنت و شبکه های اجتماعی مجازی بنیان نهاده شده، چرخش و اقبال به شبکه های اجتماعی مجازی در نوروز اگر در حد معقول و تقویت کننده فضای ارتباطی واقعی باشد پسندیده است اما بیم آن می رود به جایگزین ارتباطات سنتی حتی در نوروز بینجامد از این روست که بعضی در این ایام، به طور موقت با این شبکه ها خداحافظی می کنند و یا برخی در ورود میهمانان به خانه شان، ابتدا تلفن هوشمندآنها را در جای مخصوص و دور از دسترس می گذارند.

نوروز، سرمایه عظیمی است که همه سلایق را جذب خود کرده  و این روزها به کمک رسانه های مجازی می تواند در جهانی شدن آیین های کهن و فرهنگ اصیل ایرانی، موثر باشد.

حفظ این سرمایه ارتباطی و تقویت و گسترش ظرفیت های آن در زمینه های گوناگون نیاز جامعه است. امید و نشاط، گفتگو، صلح و آشتی، همکاری و همدلی در نوروز گسترش می یابد و می توان این عناصر فرهنگی را که لازمه زیست سالم و مطلوب اجتماعی به شمار می روند از فرصت نوروز بازتولید کرد و فزونی بخشید.

با توجه به تغییر سبک زندگی و معماری شهری و روستایی و کم شدن فضاهای عمومی، نوروز گشایشی ارزنده در خلق فضاهای عمومی و بازشدن زبان جامعه در سطوح مختلف ارتباطی است.

نوروز نه تنها در داخل جغرافیای ایران و جغرافیای فرهنگ ایرانی که گستره ای فراتر از مرزهای جغرافیایی را در برمی گیرد می تواند فرصتی جهانی برای تبادل فرهنگی و گفت و گو باشد.

بهار طبیعت، که با جوانه زدن ها و سبزپوشی درختان رخ می نماید با پیوندی که با نوروز ایرانی دارد می تواند با جوانه زدن گفت و گو همراه باشد.

ما در عین پرگویی و پرشنیدگی، از گفت و گو فاصله گرفته ایم و بیشترِ شنیدن هایمان از این گوش شنیدن و از آن گوش درکردن است. باغستان گفت و گو، نشانه ای از وضعیت جامعه است. این باغستان این سال ها و این روزها، هر چه هست گفت و گویی نیست. گویی دارد شخم می خورد نه برای کاشتن بذر که برای خشکیدن باغ.

نوروز اما از دل تاریخ، دیگر بار آمده است  با نکرارهای سبزش، تکرار کند هوای جوانه های گفت و گو را داشته باشیم تا باغستان فرهنگ ایرانی از تفاهم و همگرایی سرشار گردد.